Een zwangerschap gezocht en onmiddellijk gearriveerd. We waren erg blij. 9 rustige maanden waarin we fantaseerden over ons nieuwe leven met onze prinses!
Soms dacht ik aan bevallen en was ik een beetje bang, maar dan dacht ik: als miljarden vrouwen het vóór mij hadden gedaan, misschien zelfs in extreme omstandigheden, waarom had ik het dan niet moeten doen?!?
Dan de het moment van de bevalling breekt aan. De eerste pijnen, de ontsluiting, de ziekenhuisopname. Ik bracht de nacht van 5 op 6 november slapeloos door, met mijn zus altijd aan mijn zijde. Op de ochtend van de 6e dwingen ze mij de epidurale. Ik voel geen pijn meer, maar de weeën en ontsluiting gaan door. Tijdens de bevalling sliep ik als een engeltje.
De uitzetting stopt
Dan in de middag de uitzetting stopt, ze stimuleren mij, maar het verandert weinig. Het lijkt alsof alles tot stilstand is gekomen. Binnen korte tijd verslechtert de situatie. Mijn temperatuur stijgt en het hart van het kleine meisje gaat van 60 naar 200 slagen. Er is iets mis. De dokter onderzoekt mij, scheurt mijn vliezen. De wateren zijn groen.
Heel kalm zegt hij letterlijk: “DAME, ER ZIJN SOMMIGE DINGEN DIE INDIVIDUEEL NIETS BETEKENEN, MAAR ALLEMAAL KUNNEN EEN GEVAAR ZIJN. UW KOORTS, HET GROENE WATER, DE ABNORMALE SLAG VAN DE BABY. IK GELOOF DAT WE EEN C-SECTIE ZULLEN DOEN” .
Mijn bloed wordt koud. Met een klein stemmetje zeg ik tegen hem: “DOKTER, LATEN WE HET NU DOEN” en we rennen allemaal weg naar de operatiekamer.
Ze bereiden mij voor op de keizersnede
Ik denk dat ik op dat moment een beetje dood was. 9 mooie maanden en alles viel uit elkaar. Ik had niet de moed om met mijn man te praten, ik weet dat het stom is, maar… Ik voelde me schuldig. Mijn zus, een verpleegster, probeert mij gerust te stellen. Ik ben totaal in paniek en blijf alle handen schudden die binnen handbereik komen: zus, gynaecoloog, vroedvrouwen, de schattige anesthesist.
Ik blijf aan iedereen vragen hoe het met het kleine meisje ging, met de vraag of alles goed zou komen… Ik moet gek hebben geleken.
Ze zijn allemaal heel lief en geruststellend voor mij.
Ze bereiden mij voor op de keizersnede, de dokter legt mij precies uit wat er gaat gebeuren. Hij legde het scalpel op mijn buik, ik kreeg het een beetje koud, dan een klein prikje en dan niets. Het gebeurde precies zo. Ze proberen het kleine meisje eruit te krijgen. Op een gegeven moment hoor ik IL KOORD, ik begrijp het niet, ik wil dat groene doek wegscheuren waardoor ik niet kan zien wat er gebeurt. Maar uiteindelijk komt de bevrijdende kreet van mijn dochter. Het is 19.57 uur op 6 november: CRISTINA is geboren. Ze brengen haar dichter bij mijn gezicht en ze begint me te likken: haar gezichtje is een beetje gekneusd door foetale nood, maar ze is prachtig, de kinderarts bevestigt dat het goed met haar gaat en geen schade heeft opgelopen… God wat een opluchting !!!
Ze hebben haar meegenomen naar de kwekerij voor de rituele metingen, ze zullen ook de verzadiging moeten monitoren, maar alleen voor de zekerheid. Ik blijf op de operatiekamer voor de hechtingen en de gynaecoloog legt mij dat uit het kleine meisje had twee strakke koordstrengen om haar nek Dat veroorzaakte foetaal lijden en als we nog langer hadden gewacht… Oké, kom op, laten we er niet over nadenken!
Dan brengen ze me terug naar de kamer. Ik blijf een paar minuten helemaal alleen en laat mezelf in snikkende en bevrijdende tranen uitbarsten. Dan arriveert mijn man, buiten zichzelf van geluk, omhelst me en troost me. Eindelijk komt Cristina aan, ik noem haar voor de eerste keer CRISTINA en ze draait haar mooie ogen naar mij toe, bijna alsof ze wil zeggen: “VERTEL ME MAMA, IK BEN HIER”. Alle eerdere paniek, het beven bestaat niet meer. Cristina is een beetje gehavend, maar prachtig. Heeft een kneuzing op de wang, maar mijn man zegt dat ze hem op de crèche vertelden dat het snel over zou gaan, dat hij over een paar weken niet meer zichtbaar zou zijn.
Bijna tien jaar zijn verstreken en als ik naar Cristina’s gezicht kijk, zie ik nog steeds dat kleine blauwe plekje.
Ik denk graag dat het Gods kus is!
Ik hou van je Cristina.
Van moeder Maria Carmela
(Wil je jouw verhaal ook aan ons schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
