Ik werd moeder op 16, net 16 geworden. Op 13-jarige leeftijd ontmoette ik mijn man, hij was 17 jaar oud. We komen uit dezelfde stad en ik ging met zijn zus naar school. Na 2 jaar verloofd te zijn, kwamen we erachter dat we een kindje verwachtten.
Ik zat aan het begin van het tweede jaar van de middelbare school en hij was bezig met het afronden van het vijfde jaar. We waren gelukkig! Mijn ouders hebben het ‘goed’ opgevat… ze lieten mij kiezen of ik het wilde houden of niet, maar vanaf het begin voelde ik me moeder… ik zou nooit een abortus hebben ondergaan. Helaas was het aan de kant van mijn man niet zo, ik werd gevraagd om een abortus te ondergaan en toen ik NEE zei, vertrokken ze uiteraard en ik zag ze toen mijn baby werd geboren. Ik kan me alleen maar voorstellen wat mijn man in die maanden voelde… hij kwam vaak bij me op bezoek, maar omdat hij moest studeren om het jaar af te ronden en af te studeren, brachten we mijn zwangerschap allemaal in ons eigen huis door.
Op de ochtend van de bevalling heeft mijn man mij nooit verlaten… integendeel… hij heeft mij enorm geholpen! Vanaf daar zijn we begonnen samen wonen, hij werkte en mijn ouders kochten een huis voor ons… uiteraard onderbrak ik mijn studie om mij volledig aan mijn kleintje te wijden. De geboorte van een kind lost veel dingen op, waaronder de relatie met de schoonfamilie die heel veel van hem houdt. Toen ik 18 werd, trouwden we en na een paar jaar werd er ook een prinses geboren! Speciale dank gaat uit naar mijn moeder, een redelijke en begripvolle vrouw die mij mijn beslissingen liet nemen, ook al was ik jong, maar volwassen en eigenwijs en daar ben ik trots op! Dit jaar vieren we 18 jaar huwelijk en 22 jaar samen! Ik zou niets veranderen wat ik heb meegemaakt!
Van moeder Elisa
