Het begon allemaal met een polycysteuze eierstok en een onregelmatige cyclus. In 2015 realiseerde ik de droom van mijn leven: moeder worden van een prachtig klein meisje dat nu 7 jaar oud is.
Ze is een heel lief en rustig kind, maar als kind had ze zo veel last van eenzaamheid dat ze ons om een broertje of zusje vroeg, of allebei. Dus besloten mijn man en ik het na twee jaar te proberen, en zo begon de beproeving van mijn leven.
Wie had ooit gedacht dat de voorspelling van a tweede zoon het zou zo zwaar en moeilijk zijn geweest!
Het begon allemaal in 2017 toen ik voor de tweede keer zwanger werd en heel blij gingen we naar de gynaecoloog die tijdens de eerste echo met een verdrietig gezicht zei: “Mevrouw, het spijt me, maar er is geen hartslag!”
Kreten en wanhoop kwamen mijn leven binnen, ik had niet gedacht dat je zoveel pijn kon voelen.
Na een jaar besloten we het opnieuw te proberen en deze keer waren we erg blij.
De eerste echo ging goed en ik voelde mijn kleine hartje krachtig kloppen en we gingen blij naar huis. Jammer dat na drie dagen de nachtmerrie opnieuw begon.
Op een ochtend werd ik plotseling wakker, zonder symptomen. Elk klein, klein bordje verdween.
Bezorgd belde ik de gynaecoloog en hij vertelde me dat ik paranoïde was omdat het verloop van een zwangerschap niet gebaseerd kan zijn op het verdwijnen van borstpijn, maar na lang aandringen ging ik naar hem toe en hij maakte een tweede echo. Hij keek me aan en zei voor de tweede keer met tranen in zijn ogen tegen me: er is geen hartslag meer.
Je kunt je mijn wanhoop voorstellen toen ik 10 weken zwanger was. Ik heb mijn eerste curette gedaan. We besloten te stoppen en het niet meer te proberen, omdat de situatie voor mij erg moeilijk te verdragen werd.
Maar in mijn hart heb ik nooit de hoop verloren en in de tussentijd heb ik alle noodzakelijke controles uitgevoerd, uiteraard allemaal negatief, behalve mijn polycysteuze eierstok, die onveranderd bleef.
Na twee en een half jaar, zonder enige verwachting en met mijn menstruatie duidelijk laat (maar dat was normaal), kreeg ik mijn derde positieve test, maar deze keer besefte ik meteen dat er iets mis was, sterker nog, de bèta’s waren erg laag en het bleek wederom een tegenslag te zijn. Het was een anembryonale zwangerschap, ‘die na een paar dagen met zware verliezen in het niets verdween.
Op dit punt besloot ik serieuze maatregelen te nemen en te vertrouwen op een gespecialiseerd centrum meerdere abortussen en in de mijne vijfde zwangerschap Ik heb preventieve zorg gevolgd die zeer effectief bleek te zijn, sterker nog, ik heb mijn baby zonder enig probleem tot 16 weken gedragen, het is jammer dat het lot mij ook deze keer slecht gezind was…
Tijdens de nekplooi doorschijnendheid het bleek een 6 mm verdikte vouw te zijn en zo stortte de wereld om mij heen in. Mijn leven stond stil en op advies van de artsen onderging ik met spoed een vlokkentest en na 10 dagen het langverwachte resultaat”Turner syndroom“.
Wat kunnen we nog meer zeggen na zoveel slechte ervaringen en na deze laatste met therapeutische onderbreking?
Jullie zullen allemaal denken: wat een slechte situaties! Of zullen degenen die het hebben meegemaakt, zoals ik, zich afvragen waarom?
Zal ik ooit in staat zijn om op te staan van deze oneindige pijn en van het sterke gevoel van schuld en ontoereikendheid dat ik in mij draag? Yesss vrouwen, we kunnen het!! Omdat het leven bergopwaarts is en we nooit moeten opgeven en nooit uit het oog mogen verliezen wat we willen bereiken.
Ik ben het absolute bewijs van waarom Ik heb een happy endwant na 3 maanden Ik werd opnieuw zwanger zonder het te willen en zo is het mijn regenboog schijnt eindelijk aan de hemel.
Mijn mooie kleine jongen in zijn zesde zwangerschap werd hij sterk geboren en gezond en kwam mijn gebroken hart troosten en van zijn ongeduldige zus en zijn gekwelde vader houden.
Van een moeder
