Als ik naar je kijk..
Heb jij wel eens van die momenten die je de adem benemen, op een goede manier? Een overweldigende emotie?
Nou, het overkomt mij voortdurend sinds ik naar hem kijk, mijn prachtige baby met amandelogen!
Mijn naam is Martina, ik ben 35 jaar oud, ik ben de moeder van de 10-jarige Jesaja, de 14 maanden oude Noah en de 23 weken oude Green Bean!
Noah arriveerde 9 jaar na zijn broer, in een zeer moeilijke en lijdende periode door het verlies van een dierbare!
Hij was daar en ik was me daar niet van bewust totdat ik op een dag vanwege algemene malaise besloot een test te doen, die positief was, heel positief zelfs. Daar is het, het licht in de duisternis.
De eerste echo op 8 weken was perfect, het embryo klopte en de zwangerschap begon goed.
Ik stond gepland voor de tweede controle met 11 weken; na ongeveer twee weken loop ik Covid op en blijf 2 weken positief, waardoor de controle bij de gynaecoloog wordt uitgesteld. Ondertussen groeiden mijn babybuikje en mijn verlangen om het via de echo te zien mee.
De felbegeerde dag brak aan, terwijl we op onze beurt zaten te wachten, vroegen we ons af of seks al zichtbaar was, aangezien ik in de 14e week van de zwangerschap zat. Als het onze beurt is, ga ik zitten en ontdek mijn buik. De gynaecoloog plaatst de echo en ondertussen explodeert mijn hart van vreugde.
Mijn partner schudde mijn hand en kon nauwelijks zijn tranen tegenhouden. Opeens vroeg de dokter mij: “Heb je de nekplooi niet laten doen?” En ik zei nee, omdat ik, omdat ik Covid had gehad, de controles had moeten uitstellen.
“Ah, daarom is de nekplooi van de baby te hoog, en kan ik het neusbeentje niet zien” en ik ” DMet de baby gaat het goed met Ottore?”. “Ik weet dit niet, de hartslag is prima, de bewegingen van de foetus zijn aanwezig, maar de baby kan hartmisvormingen of algemene problemen hebben. Ik stuur je naar een diagnostisch centrum op het tweede niveau. Daar zullen ze je vertellen wat je moet doen!” zei de dokter.
Zo kwam het dat de duisternis plotseling terugkeerde. Dagen volgden elkaar op vol tranen, angst vermengd met angst en hij was daar om van zich te laten horen en we konden niet genieten van deze momenten, we waren zo bang!
Ik heb de controle gehad in een diagnostisch centrum van het tweede niveau: nekplooi 3.2 neusbeen, hypoplastische golfbal op het hart, zachte markeringen heten ze! Specifiek marker van trisomie 21 vaker genoemd Syndroom van Down!
Zowel de dokter als de engel die mij tijdens de zwangerschap volgde, adviseerden mij dit te doen villocentese om geassocieerde syndromen uit te sluiten en de veronderstelde trisomie te bevestigen, maar ik was bang.
Daarom besloten we eerst de foetale DNA-test te doen! Dat waren de langste twee dagen van mijn leven en dat waren de woorden die lang door mijn hoofd bleven galmen.”Mevrouw, het foetale DNA bleek voor 91% positief te zijn voor trisomie 21, het spijt me“
Op dat moment sloot ik mij volledig af. Ik heb een spoed-CVS-test gehad, pijnlijk in lichaam, geest en hart!
Ik bleef 4 dagen in bed liggen, ik at niet, ik sprak niet, het enige wat ik kon doen was huilen en mezelf afvragen waarom wij…!
De vijfde dag het telefoontje kwam ter bevestiging van het Downsyndroom van mijn baby: er volgden hele moeilijke dagen, we wisten niet wat we moesten doen, we hadden te horen gekregen dat als ik voor de IGV had gekozen ik me moest haasten, ondertussen groeide onze angst en werd de ontmoediging steeds groter….
Tot ik op een dag huilde en wanhopig was hij gaf me twee krachtige, duidelijke trappen alsof hij wilde zeggen mama, ik ben hier, ik leef mama!
Het was op dat moment dat ik besloot dat Noah geboren zou worden! Op dat moment accepteerden we met het besef dat ons kind zelfs met een extra chromosoom niet anders zou zijn dan de anderen!
En zo begon een lange reis vol bezoeken, echo’s en testen.
Ik heb mij aangemeld, dit is de juiste term om deel te nemen aan een experimentele behandeling; behandeling gericht op het verminderen van de mentale retardatie van het kind. We hadden tijd om onszelf te documenteren en trisomie 21 diepgaand te bestuderen!!!
Ondertussen groeide Noah sterk in mijn baarmoeder en zonder aangeboren problemen die inherent waren aan het syndroom. Met hem groeide onze grenzeloze liefde!
14 augustus om 17.44 uur onze baby met amandelogen is ter wereld gekomen met natuurlijke geboorte, mooi en uniek! Op dat moment verdween alles, angst en zorgen stapten opzij om plaats te maken voor een grandioze liefde, een liefde die je de adem beneemt!
Dit is Noah. Ik zou graag willen dat alle mensen op deze aarde de kans krijgen om hem te ontmoeten en te beseffen hoe geweldig en uniek hij is!
Ik denk dat hij voor ons heeft gekozen… Noach is voor ons geboren!
Aan alle moeders en vaders die met een situatie als deze zijn geconfronteerd of worden geconfronteerd, bied ik al mijn steun en mijn omhelzing aan, in de hoop dat moed zal zegevieren over angst!
Dit verhaal werd ons toegestuurd door moeder Martina
