Mijn naam is Angela, ik ben 38 jaar oud en heb een zoon van 13 jaar en een dochter van 3 jaar. Halverwege het verschil van 10 jaar werd ik zwanger van een tweeling: dezelfde placenta, dezelfde zak, kortom Siamees.
In de 12e week bevestigt de gynaecoloog dat het er twee zijn, maar ze kijkt mij aan en hij vertelt me dat hij me na twee dagen graag wil zien.
Ik ga naar huis en vertel iedereen dat ik een tweeling verwacht, Ik vertel het aan mijn eerste kind en na twee dagen ga ik naar de dokterdie me naar een andere gynaecoloog laat gaan, die me een uur lang niet spreekt, en haar uiteindelijk belt en zegt: “Je had gelijk, er is een probleem”.
Ik begin te huilen zoals ik nog nooit eerder heb gedaan, en ze vertellen me dat de nekplooi te hoog is. De ene tweeling heeft een nekplooiige cystische hygroma, en de andere heeft een middenklasse …
Therapeutische abortus. Ik wilde het niet doen
Vanaf daar Ik ben dood vanbinnen, ik voel me verstikt, Ik begin tegen de gynaecoloog te schreeuwen omdat hij me twee dagen eerder niets heeft verteld, en ik schreeuw omdat ik het woord ‘abortus’ niet wil horen!
Er gaat weer een week voorbij, meer bezoeken, meer tranen… tot de uiteindelijke beslissing. Maar de avond ervoor kan ik niet ademen, ik beef van schuldgevoel. De volgende dag in het ziekenhuis Ik zie moeders die een miskraam krijgen omdat het de derde of vierde is… en ik huil van de pijn.
Ik stierf die dag en kon mezelf een tijdje niet in de spiegel aankijken. 16 februari 2012. Het jaar daarop volgde een nieuwe zwangerschap, een miskraam in de badkamer vóór de nekplooi. In plaats daarvan werd ik drie jaar geleden zwanger en nu heb ik Mariarosaria.
door Angela
