11 en 12 augustus 2017: Ik vermoed dat ik zwanger ben. Ik voel vreugde, maar ik ervaar ook de zorgen die daarmee gepaard gaan. Op de 18e kreeg ik bevestiging van de zwangerschap. Dat is waar mijn ongemak begint. Er is veel geluk voor mij, maar er zijn ook veel gedachten.
Ik doe de test, ik zie de hand van mijn kleine meisje die de test niet wil doen. Ze houdt haar hand precies daar waar de dokter de vloeistof wil innemen. Ik wacht 5/10 dagen, de dokter vertelt me dat als ze me op die dagen niet bellen, dat komt omdat alles in orde is.
In plaats daarvan arriveert het antwoord 5 dagen vóór de einddatum. Het ziekenhuis belt mij, ze vertellen me dat de volgende dag zowel mijn man als ik een bloedtest moeten doen en met de geneticus moeten spreken.
Therapeutische abortus. Mijn kleine Mia vloog weg
Vanaf daar valt de wereld voor mij weg. Mijn twijfels worden bevestigd. Mijn hart is gebroken, het probleem is er en het is groot. Een ontbrekend deel van chromosoom 6.
Volgens hen het kleine meisje had veel problemen kunnen hebben en compatibiliteit met het leven 1%. De volgende dag komt de bevestiging dat het hartje problemen heeft. Ze dwingen mij om snel een beslissing te nemen, omdat er geen tijd meer is.
Ik begrijp nog steeds niet hoe je zoiets kunt doen. Mijn man vertelt me duidelijk dat hij geen kind met ernstige problemen wil. Binnen twee dagen brachten ze me onder stress en zeiden ze dat ik een beslissing moest nemen. De verdomde dag komt dat ik gedwongen word de zwangerschap te beëindigen.
Het onderbreken van de zwangerschap en daarmee de groei en het leven van mijn bijzondere kleine meid. Ik heb het gedaan, maar ik betaal een hoge prijs. En bovenal betaalde mijn kleine meisje de hoogste prijs.
Op 5 december overleed mijn kleine MIA. Ik had tijd om te wachten voordat ik naar haar terugkeerde. Ik mis je MIJN.
van een moeder
