Goedemorgen, Ik wil deze ongelooflijke ervaring graag met u delen… na de geboorte van mijn dochter Cecilia toevallig in de badkamer thuis!
Dit ongelooflijke verhaal gebeurde in Collegno, een gemeente die grenst aan Turijn. Zaterdag 19 juni is het 04.00 uur. Ik word gewekt door mijn vrouw die ondersteuning nodig heeft om de steeds pijnlijker wordende weeën onder controle te houden. Ondertussen controleer ik ook of Jacopo, onze 2,5-jarige, niet wakker wordt door de chaos die is ontstaan.
De moeder, die nog steeds in gedachten heeft hoe lang en pijnlijk de bevalling van kleine J was, gaat onder de douche staan om die zeer pijnlijke weeën te verlichten. Kort daarna hoor ik de stem van het jongetje uit de slaapkamer komen. Ik bereik hem onmiddellijk en vertel hem dat moeder zingt!
Ik verberg de angst niet dat de kleine in die toch al gecompliceerde situatie bang zou kunnen worden door de pijnkreten die uit de badkamer komen. Gelukkig antwoordt hij met een grote, geruststellende glimlach. Ik zet J snel voor de tv, bel de grootouders en ga heen en weer tussen de kleine en de moeder.
Over een paar minuten arriveren de grootouders, net op tijd, Zo kan ik mij opdragen aan Francesca die, nu ze uit de douche komt, bijna niet meer kan bewegen van extreem pijnlijke en steeds frequentere weeën.
Terwijl ik me probeerde te herinneren hoeveel lessen ik had geleerd van de eerste zeer moeilijke bevalling, vertelde ik Francesca dat de frequentie van de weeën die ik aan het meten was, erop wees dat het was waarschijnlijk tijd om naar het ziekenhuis te gaan.
Je moet weten dat de herinnering aan de voorgaande twaalf uur durende bevalling nog steeds sterk was, aan een geboorte tussen sukkels, Kristeller-manoeuvres en de geboorte van J met vloeistof getint met meconium. Het antwoord dat tussen opeengeklemde tanden van de pijn naar buiten kwam was: nog niet!
Ik besefte meteen dat die vraag sowieso overbodig zou zijn geweest, het hoofdje van kleine Cecilia was alleen al te zien dankzij het waardevolle advies van de 112-operator kort daarna, om 6.22 uur, Ik vind mezelf in mijn armen, gewikkeld in een handdoek, dit kleine wezen genaamd Cecilia.
Jongens, wat een onbeschrijfelijke emotie! IN MIJN ARMEN! Ik geef de baby onmiddellijk aan haar moeder, die haar aan haar borst legt.
Iedereen die getuige is geweest van een bevalling weet hoe het voelt op dit moment, stel je voor dat je het als verloskundige een dag meemaakt. Even later stond het huis vol met medewerkers van de twee ambulances die arriveerdenen tussen aanbidding en ongeloof werd Francesca gered.
De dokter die arriveerde maakte dat moment nog specialer door mij de navelstreng te laten doorknippen. Eenmaal in de ambulance slaagde Francesca er, na een dosis oxytocine, in om de placenta te verdrijven, op dit punt vertrok de ambulance naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, dat van Rivoli. Toen ik ze eenmaal had bereikt, werd ik door het ziekenhuispersoneel verwelkomd met complimenten en een grote glimlach.
Om deze ongelooflijke dag te bezegelen, terugkomst uit het ziekenhuis een buurvrouw houdt mij tegen en vertelt mij als in een profetie over de sterke energie wat hij voelde bij de komst van Cecilia. Hij wijst mij erop dat de 19e (de geboortedag) de zon is in tarotkaarten, het archetypische levenssymbool van de vader. Ik, de vader, heb haar ter wereld gebracht. Ik heb weer kippenvel!
Dit verhaal neemt je mee terug in de tijd en laat je de schoonheid van het leven in zo’n moeilijke tijd waarderen. Ik wilde niet dat het angstvallig binnen onze huismuren zou blijven, maar integendeel iedereen zou kunnen bereiken en vreugde en nieuwe vitaliteit zou schenken. Daarom Ik besloot de geboortefoto op Instagram te plaatsen
van Francesco
(Wil je jouw verhaal ook aan ons schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
