Trichotillomanie: waarom trekken kinderen aan hun haar?

Wordt genoemd tricotillomanie en het is een soort gedragsstoornis obsessief compulsief die wordt gekenmerkt door de impuls om te trekken en haren uittrekken van de hoofdhuid. Om erachter te komen wat de oorzaken en risico’s kunnen zijn, hebben we ons tot dit onderwerp gewend Giovanna Bustopsycholoog en transactioneel analist psychotherapeut.

‘Trichotillomanie is een stoornis die verband houdt met een emotionele spanning die het kind voelt en niet weet hoe ermee om te gaan, en die hij de neiging heeft te kanaliseren in haren uittrekken.

De angst die het kind voelt, kan afhankelijk zijn van:emotie waarvan hij gelooft dat deze niet sociaal geaccepteerd isin het bijzonder door mama en papa: alleen door het uittrekken van het haar kan het kind een gevoel van opluchting ervaren en reageren op een toestand van ongemak zoals stress, angst of frustratie.

«Vaak beginnen we door het haar langzaam op te rollen en er vervolgens aan te trekken: zo kan het kind dat doen verlaag de spanningom de troostende modaliteit te vinden die hij niet van de ouder kan ontvangen.

Een van de meest voorkomende oorzaken van deze stoornis is de relatie tussen kind en ouder: moeders en vaders die niet erg empathisch zijn of niet in staat zijn de emoties van het kind te decoderen of te accepteren, eindigen onderdruk het door het te manifesteren.

Trichotillomanie kan zich manifesteren als een lichte tic, bijvoorbeeld door met de handen over het haar te strijken, tot veel ernstiger vormen: er zijn kinderen die zelfs je eigen haar uittrekken en opetenwaardoor darmblokkades ontstaan ​​waar alleen met interventie op gereageerd kan worden.”

“Emotionele herkenning bij kinderen, in termen van de evolutie van het bewustzijn van het zelf als actor en van de omgeving, begint al tussen de 10 en 24 maanden.

Trichotillomanie kan zich vanaf dat moment op een bijzondere manier manifesteren tot 6 jaar. Er kunnen sporadische episodes optreden, die niet altijd tot een stoornis leiden.

Als er echter continuïteit is, kan de stoornis dat wel zijn terugkeren tussen de leeftijd van 10 en 12 jaarin de periode van de puberteit en adolescentie, wat een moment van emotionele explosie en veranderingen vertegenwoordigt.”

De pasgeborene trekt aan zijn haar

Als uw kind gewoonten heeft zoals duimzuigen of haartrekken, richt er dan niet te veel aandacht op. Overmatige aandacht kan ze versterken. Als u buitensporig gedrag opmerkt, zoals het trekken van haren, probeer uw kind dan af te leiden met ‘pluizig’ speelgoed of spannende activiteiten. Handjes spelen of liefdevolle knuffels kunnen de aandacht afleiden. Vermijd het uitschelden van het kind, knuffel hem liever en geef hem de tijd om te ontspannen.

‘Het objectieve feit waartoe trichotillomanie leidt is ongetwijfeld hetalopecia, dat wil zeggen haaruitval. In feite vindt het scheuren plaats door het haar van de hoofdhuid te trekken en dit leidt tot de vorming van holtes op het hoofd, of zelfs littekens die schaamte veroorzaken bij het kind zelf.

Op de lange termijn kan deze situatie leiden tot problemen vooral vanuit het oogpunt vanzelfvertrouwen en bijgevolg kan het leiden tot toestanden van schaamte en depressie.”

«Praat met het kind het is de eerste stap die je moet zetten.

De stoornis komt voort uit een onvermogen van het kind om emoties te uiten, het zal dus belangrijk zijn dat de ouder het kind ’toestemming’ geeft om het openlijk te laten zien, waarbij hij bijvoorbeeld uitlegt dat mama en papa ook boos worden of bepaalde gevoelens voelen. Wanneer de ouder merkt dat het kind zijn haar aan het scheuren is, moet hij onmiddellijk ingrijpen, in een poging het moment van spanning te kalmeren, te begrijpen wat de oorzaak ervan is en de emoties van het kind ontcijferen. Het kan ook belangrijk zijn om hem de gevolgen van het gebaar uit te leggen, om hem te laten begrijpen hoe schadelijk het voor hemzelf kan zijn.”

Ontlucht de stress elders

Een truc om te voorkomen dat je haar scheurt, kan zijn: geef het kind een pen of een zacht voorwerpzelfs zacht speelgoed, waarmee je je stress kunt kwijtraken: «het zal een manier worden om zijn spanningstoestand aan de ouder over te brengen, maar zonder zelfbeschadiging te plegen.

Zelfs in dit geval zullen de ouders uiteraard nog steeds aandacht moeten schenken en met het kind moeten praten, en hem moeten helpen stoom af te blazen elke keer dat ze hem zien, bijvoorbeeld als hij met de bal of het antistressspeeltje speelt.”

Psychologische interventie

Als het probleem zich blijft voordoen, is het essentieel om een psychologische interventie waarbij het gezin betrokken is: «het gezin moet leren werken aan emotioneel management als geheel. De ouder mag het kind niet blokkeren, maar hem dat wel toestaan alle emoties uitenof het nu goed of slecht is. Therapie doen betekent de ‘scriptmodellen’ van het gezin verzachten en de probleemgebieden genezen die problemen voor het kind veroorzaken. Het is dan nodig om aan het kind te werken en hem te leren emoties naar buiten te brengen en nieuwe manieren te vinden om stress en angst te kanaliseren, niet noodzakelijkerwijs door een gebaar van angst te maken. zelf pijniging alsof je je haar uittrekt.”