Mijn naam is Francesca, ik ben 35 jaar oud. Met grote vreugde en verrassing ontdekte ik mijn zwangerschap in september 2014. Perfect, zonder enig probleem, bezoeken, parameters, echo’s, structurele… Ik heb eindeloos van hem gehouden sinds de eerste dag dat ik wist dat hij er was.
Eén nacht na 37 weken (25 april 2015) Ik heb een vreemde droom waardoor ik ’s ochtends met grote zorgen wakker word. “Het blijft natuurlijk maar een droom”, en ik denk er niet meer aan.
Twee dagen later eet ik zoals gewoonlijk Ik ga op de bank zitten om met mijn baby te “spelen”. Ik voel het niet, dus ik eet iets zoets en probeer hem wakker te maken… niets.
De angst begint toe te nemen, maar tegelijkertijd denk ik: “Ik kan niet voor elke kleine zorg naar het ziekenhuis gaan… hij slaapt vast!”. In plaats daarvan waarschuwt een moeder hem eerst. Ik heb het gevoel dat er iets mis is.
Aankomst in het ziekenhuis, monitoring aangesloten: geen hartslag, wachten, strakker zetten, niets… Ze bellen de dokter, laten we een echo maken.
Plaats de echografie bijna glimlachend omdat volgens hem maak ik me onnodig zorgen, dan lijkt hij het met mij eens te zijn, hij spreekt niet meer. Zijn gezicht verandert van kleur. Onmogelijk, het overkomt mij niet. Binnen een paar seconden bevind ik me in de operatiekamer.
“Rennen, laten we een spoedkeizersnede proberen, laten we hem eruit halen!”, hoor ik. Masker dan op mijn gezicht, ik kan niets meer horen of zien. Nadat ik niet weet hoe lang, nog steeds in slaap als iemand die het antwoord al weet maar het toch probeert, vraag ik “Hoe gaat het?”. Ik voel dat ik gestreeld wordt en iemand zegt met zwakke stem: “Hij heeft het niet gered, hij is naar de hemel gevlogen”.
Ik kan mijn ogen niet eens openen, ik voel de tranen vallen, ik wil schreeuwen, maar ik kan het niet. Ik heb vage herinneringen aan die avond, maar Ik herinner me nog perfect de kreten van pasgeboren baby’s die uit de kinderkamer kwamen, ondanks dat ze in een aparte kamer waren geplaatst, waren die levenskreten onmogelijk om niet te horen.
“Waar is mijn baby?”. Ik vraag het de hele tijd. “Waarom staat iedereen daar en de mijne ligt op de grond? Heb je hem goed bedekt? Hij zal het koud hebben…”. Ik lijd van binnen en van buiten, de pijn is ondraaglijk, ik heb het ijskoud ondanks drie dekens, ik ben zwak omdat ik te veel bloed heb verloren, mijn onbewuste probeert mij op te tillen, maar geeft het onmiddellijk op.
Uit het autopsieonderzoek zal het volgende oordeel voortkomen: navelstrengtrombose. Fataliteit. Vervloekt lot, waarom??? De enige gedachte is om met hem weg te gaan, het heeft geen zin om te leven. Dit is de zin die ik vanaf die avond drie maanden lang in bed zal herhalenonophoudelijk huilend, zich tot God wendend: “Of je geeft hem terug aan mij, of je neemt mij ook mee…”.
Op de een of andere manier wachtte ik op het einde van mijn dagen om me bij mijn geliefde baby te voegen. Ik wilde niets anders. En het is in die lange lijdensweg dat Ik begin vreemde en veel toevalligheden op te merken, zoals signalen.
Ik heb voortdurend voorspellende dromen, ze stellen me gerust omdat ze een uitweg voorzien. Eén persoon in het bijzonder vertelt me dat Christian spoedig zou ‘terugkeren’, precies zoals hij was.
Ik dacht dat ik gek werd, maar die droom gaf me op de een of andere manier rust. Ik besloot aanvankelijk dat ik zijn foto niet wilde zien, ik accepteerde niet alles, ik sloot de slaapkamer en Ik zei: “Dit gaat weer open als Christian hier is.”
Na ongeveer twee maanden op 10 augustus 2015, tussen duizend hoop en dat pact met God, Om 5 uur ’s ochtends sta ik met een positieve test in mijn trillende handen. Ik maak iedereen wakker. Ik huil. Ik geloof het niet. Ondanks twijfels en angsten, echo na 3 maanden: 100% MAN.
Christian zal geboren worden in dezelfde maand waarin de andere christen slechts een jaar eerder overleed. Onnodig te zeggen dat het een afschuwelijke zwangerschap was, vol angst en paniek, maar Ik droomde elke dag van het moment dat ik hem eindelijk dicht bij me zou houden.
Christian is ermee geboren Keizersnede gepland op 37+3 vanwege de angst om verder te reiken. Christian is geboren op 29 maart 2016 om 11:42 uur! Hij huilt hardop, ik huil ook, maar deze keer zijn het tranen van vreugde, van leven! Ik wil hem meteen in mijn armen, hij is helemaal van mij!
De duidelijke gelijkenis met dat kind op de foto die ik toen zag, was schokkendtot in elk detail.
Ik dankte God duizend keer voor dat levende wonder. Ik kwam eindelijk weer tot leven, om te ademen na een lange apneu. Tot nu toe heb ik geaccepteerd wat mij is overkomen, ook al kom ik er nooit overheen.
Ik besloot later te creëren een speciale pagina om steun te geven aan degenen die hetzelfde verlies hebben geleden als ikzodat bijzondere moeders niet alleen gelaten worden… ooit!
Ik draag het op aan Christian, mijn bijzondere kind, held van mijn levenomdat er zonder JOU nooit een ik zou zijn geweest!
door Francesca
