Hallo iedereen. Ik wil mijn verhaal graag met jullie delen, en vooral met degenen die, net als ik, dit hebben meegemaaktervaring met een abortus.
Op 26 juni 2015 waren wij op de bruiloft van 2 vrienden. In de ochtend had ik wat plekjes en ik was ervan overtuigd dat mijn menstruatie was aangebroken. Na een paar uur leek het verdwenen te zijn. Aan het einde van de avond vertel ik mijn man dat ik me niet lekker voel. Ik had gekke rugpijn. Wij besluiten naar huis te gaan.
Op de 28e doe ik een zwangerschapstest, die na 3-4 weken positief is. Ik ga de Beta-testen doen: resultaat 88.000. We hadden het gynaecologische bezoek gepland en met grote verbazing ontdekten we dat het een tweelingzwangerschap was, een placenta en 2 zakjes. Ze vertellen me brutaal dat in deze gevallen foetale transfusie bijna altijd plaatsvindt en dat 90% van de tijd een van de twee foetussen zou zijn overleden.
We veranderen van gynaecoloog, erg aardig en behulpzaam. Naarmate de weken verstrijken, beseft hij dat de ene foetus groeit minder dan de andere.
Op een avond, 22 september 2015, tijdens het routinebezoek, wordt zijn uitdrukking ernstig; Ik begreep meteen dat er iets mis was. Het hart van één van onze kleintjes stopte met 17 weken. Ze namen me onmiddellijk op in het ziekenhuis; Ik krijg te horen dat zowel ik als mijn kleine meisje we hadden bloedvergiftiging kunnen riskeren.
Ze informeren mij ook over de risico’s van mijn kleintje: het kan zijn dat ze pijn heeft gehad of geboren kan zijn met ernstige problemen van verschillende aard als gevolg van de abortus.
Ik herinner me nog de verpleegsters die twee keer per dag langskwamen om te luisteren naar het hartje van het kleine meisje wiens moeder bij mij in de kamer was. Ze zeiden dat de echo die ze gebruikten om de hartslag te meten met 17 weken die van mijn kleine meisje, die nog te klein was, niet zou hebben gedetecteerd. Zodra ze de kamer verlieten, pakte ik in het geheim snel het echoapparaat en plaatste het op mijn buik. Ik wist precies waar het hartje was en ik voelde het heel snel kloppen.
Na een week werd ik ontslagen en werd ik elke 15 dagen gevolgd om het kleine meisje te controleren.
Ik had polyhydramnion en kon niet staan. Mijn buik woog te zwaar en mijn ademhaling volgde mij niet. Ondertussen heparine elke dag gedurende 5 maanden.
Bij elke echo werd ook gecontroleerd of mijn kleine engel geen problemen veroorzaakte voor zijn kleine zusje. Haar zien was elke keer een steek in het hart… Het troostte me om het gevoel te hebben dat mijn kleine meisje een aardbeving was. Ze is nooit gestopt…
Met 39 weken hebben ze zonder mijn medeweten mijn vliezen losgemaakt: een absurde pijn. De volgende dag gewelddadige geboorte en bloedde… Ik was erg ziek… Mijn puppy deed het heel goed: ze woog 3.820 gram.
Ik had blij moeten zijn toen ze haar letterlijk op mijn borst gooiden, maar ik had mijn ogen gericht op de placenta en wat er nog over was van mijn engeltje… Lichamelijk herstelde ik na maanden ondanks de spontane bevalling.
Psychologisch was het echter lastig: ik zag altijd 2 identieke kleine meisjes voor me… Jaren later Ik accepteerde wat er was gebeurd, maar ik zal mezelf nooit kunnen neerleggen.
Eén ding is zeker: mijn puppy heeft een unieke gevoeligheid en intelligentie: die van haar en die van haar zusje waakt over haar. Ja, het is een bijzonder klein meisje! Na 3 jaar werd zijn broertje geboren en hij behandelt hem als een prins.
Met dank aan Mamma Tecla voor het vertellen van haar verhaal.
