Ik ben moeder van twee prachtige kinderen en in juli 2020 besefte ik dat ik een late menstruatie had. Ik dacht dat het verband hield met de hitte, maar toen ik besefte dat de vertraging steeds groter werd, Ik besloot een zwangerschapstest te doen. Ik had niet de moed om naar het resultaat te kijken dat mijn man in plaats daarvan zag: “zwanger 3-4”.
We keken elkaar aan en met duizend angsten zeiden we tegen onszelf dat wij ook met dit nieuws te maken zouden krijgen. Alles verliep soepel, met veel moeite hadden we deze derde zwangerschap aanvaard. We hadden ontdekt dat het een meisje was, maar ik kon het niet openlijk aan mijn kinderen vertellen, iets blokkeerde mij.
Op een dag, toen ik in een winkel aan het winkelen was, voelde ik dat ik wat lekkage had. Ik ren naar de auto en controleer. Met ongeloof vind ik bloed. Ik haast me naar het ziekenhuis, de diagnose is: “de baby is in orde, maar de placenta is laag”. Absolute rust en buscopan.
Na een paar dagen heb ik een droom die voor mij echt lijkt: een bezoek waarbij mijn gynaecoloog me vertelt dat er geen hartslag is. Dat is een voorspellende droom, want een paar dagen later gebeurt het echt: ons kleine meisje verlaat ons.
Het was het begin van een pijnlijk proces en ik heb mezelf duizend keer de schuld gegeven dat ik het niet meteen accepteerde. Veel mensen zeggen tegen mij: “Het moest zo gaan”. Ik weet niet hoe het had moeten gaan, maar wij hadden haar graag bij ons gehad.
van een moeder
(Wil je jouw verhaal ook aan ons schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
