Wie was Primo Levi, hoe legde je het uit aan kinderen?

Primo Levi was de auteur die iedereen bewust maakte van de verschrikkingen die de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog tegen gevangenen in concentratiekampen hadden begaan. Hij wordt beschouwd als een van de belangrijkste stemmen bij de herdenking van de Holocaust. In de romans “Als dit een man is” en “The Truce”, vertelde de schrijver zijn ervaringen in het concentratiekamp Auschwitz en de lange reis als Joodse gedeporteerde om terug te keren naar Italië nadat de Duitsers het kamp hadden verlaten met de komst van het Rode Leger van de Sovjet-Unie. Levi werd geboren in Turijn. op 31 juli 1919 in een rijke familie van Joodse afkomst. Zijn vader, een ingenieur, gaf zijn passie voor de wetenschap door aan zijn zoon, zozeer zelfs dat Primo Levi, na zijn middelbare schoolopleiding, besloot scheikunde te gaan studeren aan de universiteit, waar hij cum laude afstudeerde. Tijdens de Tweede Wereldoorlog sloot hij zich aan bij de partizanen in de bergen van Val d’Aosta. Nadat hij op 13 december 1943 werd gearresteerd, werd hij erkend als jood en politiek tegenstander en eerst naar het Italiaanse concentratiekamp Fossoli, nabij Modena, en vervolgens naar dat van Auschwitz waar de Duitsers de Endlösung implementeerden, de systematische uitroeiing van alle Joden in Europa.

In het concentratiekamp AuschwitzIn februari 1944 kwam Primo Levi in ​​Polen binnen. Hier begon hij zijn helse ervaring die hij later vertelde in de roman “If This Is a Man”. In de nazi-concentratiekampen werden joden als nummers behandeld. Ontdaan van elke menselijke herkenning, lieten de gevangenen hun kleren ontdoen, hun haar scheren en zelfs hun namen vervangen door nummer die de Duitsers tatoeëerden op de armen van degenen die de drempel van de Auschwitz-poort overstaken. Primo Levi werd een van de geesten die de bouwwerken bewoonden en wiens ziel de nazi’s, zoals hij zelf schreef, zelfs vóór het lichaam probeerden te doden.

Toen hij in het kamp aankwam, was de schrijver nog jong en gezond, en daarom werd hij gestuurd om het werk te doen gedwongen werken in een fabriek die synthetisch rubber produceerde. De gevangenen moesten kou en honger lijden en werden gedwongen zo lang als ze konden slopende diensten te draaien overleven. Elke dag vechten voor zijn leven en dat van haar waardigheid Als mens slaagde Primo Levi erin in leven te blijven totdat de Russen bij het concentratiekamp arriveerden en alle gevangenen bevrijdden.

In “If This Is a Man” vertelt de schrijver de situatie van de mensen op de meest duidelijke en waarachtige manier gedeporteerde Joden, binnenkomst in het concentratiekamp en het plaatsen van het nummer op de huid waardoor de gevangenen hun identiteit, werk, de regels van het concentratiekamp, ​​het onderscheid tussen kandidaten voor overleving of dood, de zekerheid dat de meerderheid van de levenden voorbestemd om op middellange termijn te sterven en alle wreedheden die de menselijke waardigheid, zowel de ziel als het lichaam van de gevangenen aantasten. In het voorwoord specificeert Levi dat hij geen van de vertelde gebeurtenissen heeft verzonnen. De auteur legde verder uit dat het boek “was geboren of sinds de dagen van pils voor de onmisbare behoefte om het anderen te vertellen, om anderen te laten participeren”. Het belang van de ervaring van Primo Levi ligt juist in het in het collectieve geheugen laten prenten van wat er is gebeurd, zodat het niet wordt vergeten of het risico bestaat dat soortgelijke gebeurtenissen zich opnieuw voordoen. inleidende verzen van het werk zijn op dit punt een goede eye-opener en verklaren ook de titel van het boek: ‘Jij die veilig leeft
in je warme huizen, jij die warm eten en vriendelijke gezichten aantreft als je ’s avonds thuiskomt: bedenk eens of dit een man is die in de modder werkt, die geen vrede kent, die vecht voor een stukje brood, die sterft voor een ja of een nee”.

In “Bestand“, vertelt Primo Levi over de lange maanden van reizen door Midden-Oost-Europa om terug te keren naar zijn geboortestad Turijn, nadat hij uit het concentratiekamp was bevrijd. Zijn getuigenis is dezelfde als die van miljoenen ontheemden aan het einde van de Tweede Wereldoorlog Oorlog, voor een groot deel voormalige gevangenen van het Duitse Rijk, zowel dwangarbeiders als overlevenden van concentratiekampen. Toen hij terugkeerde naar Italië, schreef de auteur verschillende boeken en hervatte hij zijn activiteiten als scheikundige tot aan zijn dood op 11 april 1987. Zijn werken verwierven bekendheid en erkenning en zijn een belangrijk getuigenis van de verschrikkingen van de Shoah en de noodzaak om niet te vergeten ‘wat er was’. “.