Ik trouwde zwanger en was 17: 11 september mijn eerste dochter is geboren.
Ik heb een zwangerschap gehad met diverse misselijkheid en dat ging goed tot 37 weken.
Na twee jaar scheidde ik van mijn man en bleef ongeveer vier jaar alleen.
Toen ontmoette ik de liefde van mijn leven: vandaag zijn we bijna 23 jaar getrouwd. Ik hertrouw en kom erachter om zoet te wachten, maar na een tijdje krijg ik een miskraam.
Er gaan weer 4 maanden voorbij en ik ontdek met grote angst dat ik nog steeds in verwachting ben en dat het een meisje zal zijn: de zwangerschap verloopt heel goed zonder enig ongemak alsof het niets is.
Na 2 maanden wilde mijn man het nog eens proberen om te kijken of de jongen zou komen: toen mijn dochter 3 maanden oud was, ontdekte ik dat ik nog een meisje verwachtte.
Jaren gaan voorbij en het verlangen naar nog een kind dringt in ons door en daarom besluiten we het opnieuw te proberen. Het was 2005 en tot begin 2008 heb ik 4 miskramen gehad. Zelfs de dokters konden niet uitleggen waarom, omdat ik al drie dochters had, maar in mijn hoofd bleef ik herhalen dat het de jongen was, mijn lichaam kon het niet accepteren.
Dus uiteindelijk ontdekte ik in mei 2008, terwijl ik een test deed, dat ik aan het wachten was: met duizend angsten ging ik voor het eerste bezoek aan de gynaecoloog die me vertelde dat alles goed ging.
Maanden gingen voorbij, ik was erg benieuwd naar het geslacht van het wezen, maar in het begin vertelden ze me een vrouwtje… totdat ze me in de 5e/6e maand tijdens een bezoek lieten zien dat het een jongen was.
Ik zal je mijn vreugde en die van mijn man niet vertellen!
Door ups en downs had ik op 16 januari 2009 mijn prachtige zoontje in mijn armen en na zes jaar nog een meisje.
Ik ben nu 47 jaar oud en mijn kinderen zijn 29, 21, 20, 14 en 8 jaar oud. Ik ben heel blij: als ik een paar jaar jonger was geweest, hadden we zeker meer gehad.
Een moeder
