De terugkeer naar huis was anders dan ik had verwacht. Met twee weggaan en met drie terugkomen. Ik dacht dat dit de voltooiing van ons gezin zou kunnen zijn, maar in plaats daarvan was het allemaal huilen, oprispen, niet weten waar dingen zijn en hoe je je in huis moet verplaatsen dat leek op alles behalve het onze.
Toen gebeurde de magie.
Het verschonen van onze zoon is routine geworden: luier opendoen, wachten met uittrekken want hij gaat zeker weer plassen, schoonmaken, afdrogen, beentjes optillen, luier verschonen, flapjes dichtdoen.
En na een paar slapeloze nachten samen, zei ik tegen je: als je wilt, zorg ik ervoor dat ik hem borstvoeding geef, ik zet de fles in de koelkast.
Tot dat moment wilde je altijd al borstvoeding geven, je liet me niet dichter bij dit heilige moment tussen jullie komen.
Nee, het is met de borst gedaan, zo is het altijd gedaan.
In eerste instantie zei je nee, je vertelde me dat er geen probleem was en dat je hem borstvoeding wilde geven, maar je gezicht en zelfs je pijnlijke borsten lieten me aandringen.
Je gaf toe, meer uit vermoeidheid dan uit overtuiging.
Duizend aanbevelingen, niet uit wantrouwen, maar uit zorg voor nieuwigheid.
En toen hij om drie uur ’s ochtends wakker werd met de gretigheid van een beer die uit zijn winterslaap ontwaakt, rende ik de keuken in, pakte de melk die je had gekolfd, warmde die net genoeg op om de pijn in de buik van de baby te voorkomen pakte hem op en zette de fles op zijn lippen.
Eerst voelde hij het verschil, je borst vergeleken met een stuk plastic…
Maar toen begon hij te trekken en at hij zijn hele nachtrantsoen op.
Ik weet het, het is stom, ik heb niets speciaals gedaan, maar ik werd nog steeds opgewonden, ik voelde me sterk, ik voelde me vol.
Zijn ogen zochten naar mij, zijn handjes rustten op de fles, zijn lippen bewogen in een natuurlijk en eenvoudig gebaar.
Vita.
En ik voel me een idioot als ik eraan denk hoeveel ik die nacht heb gehuild, nadat ik hem had laten boeren, nadat ik hem op het bed had gelegd en hem vredig had zien slapen.
Toen je wakker werd, vond je me zo, denkend en reflecterend, je kwam rennen en dacht dat er een probleem was.
Ik glimlachte naar je, alles was kalm, maar mijn gedachten gingen naar je woorden.
“Het is altijd zo gedaan.”
Het leek meer een sociaal dictaat dan een echte wil, je kreeg uiteindelijk bezuinigingen op je borsten om borstvoeding te geven, het deed pijn maar “alle vrouwen doen het”, alsof je “minder vrouw” was zonder borstvoeding.
Het is een delicaat, moeilijk onderwerp, omdat ik geen vrouw ben en omdat ik niet weet wat het betekent, maar ik begrijp het punt van sociale druk en ik begrijp dat het helemaal niet gemakkelijk is om tegen je familie in te gaan (ik heb zelfs betrek mijn moeder erbij) en de andere vrouwen.
Weet maar één ding: wat je beslissing ook is, wat je ook wilt doen, ik zal altijd bij je zijn en voor mij zul je nooit “minder” vrouw zijn, je zult altijd de moeder van mijn kind zijn, de liefde van mijn leven en de vrouw die ik de rest van mijn leven naast me wil hebben.
Ik zal niet oordelen over wat je wilt doen, ik zal niet anders naar je kijken dan ik al doe, ik zal aan niets anders denken dan aan het feit dat ik van je hou.
En vanavond geef ik de baby opnieuw melk.
van Carlo Del Vecchio
(Wil je jouw verhaal ook aan ons schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
