Ik ben 22 jaar oud en werd zwanger na vijf maanden huwelijk. Ik was erg blij en mijn hele familie was bij mij. Ik wilde heel graag een jongen en diep van binnen was ik ervan overtuigd dat het een jongen zou worden. Bij mijn eerste echo vroeg de dokter mij of ik de behandeling had gedaan om zwanger te worden.
Ik antwoordde nee, omdat ik pas getrouwd was en vooral nog heel jong. Hij keek me aan en vertelde me dat ik een groot probleem had, twee cysten van twijfelachtige aard, en dat we elkaar over twintig dagen weer moesten zien. Ik heb deze dagen met een ongewone angst doorgebracht, de dag van de controle is aangebroken.
Mijn moeder en mijn tante vergezelden mij, ik ging alleen naar binnen, buiten wachtten zij op mij. De dokter liet me op bed zitten, Hij gaf me een grondige echo die een eeuwigheid duurde. Zodra hij klaar was, zei hij dat ik me moest aankleden en mijn moeder binnen moest laten. Ik was een beetje verrast, maar ik ging naar buiten en belde mijn moeder.
We gingen in zijn studeerkamer zitten, hij keek ons aan en had niet de moed om iets te zeggen. Hij moedigde ons aan en zei dat ik absoluut door iemand gezien moest worden gynaecoloog gespecialiseerd in extreem risicozwangerschappen. Hij vertelde ons dat ik op beide eierstokken twee cysten had, genaamd ‘congenitale teratoma dermoïden’. Ik moest absoluut een bezoek brengen aan de deskundige gynaecoloog om te zien wat ik moest doen.
De dokter daarom verwees hij mij naar zijn universiteitsprofessor, een doctor met uniek talent. Hij boekte het bezoek zelf en dus gingen mijn man, mijn familie en ik. De professor onderzocht mij en vertelde ons dat ik absoluut binnen de 19e week de operatie moest ondergaan, noch ervoor, noch erna, en dat er absoluut geen verklaring was over hoe ik zwanger was geworden.
Dermoidcysten en zwangerschap. Mijn getuigenis
Ik heb twee maanden doorgebracht die de ergste van mijn leven waren.
Maar afgezien van de gedachte en angst dat het teratoom kwaadaardig zou kunnen zijn, moest ik nadenken over het kind in mij. Voor hem moest ik het doen. De dag van de geplande operatie in Rome is aangebrokenbijna tweehonderd kilometer verwijderd van mijn huis.
Mijn man en mijn moeder gingen met mij mee, ik leefde die dagen met de angst dat ik het niet zou redden. Mijn baby had mij nodig en ik had hem nodig. Ja, want de dag voor de operatie De echoscopist bevestigde mij dat het een jongen wasmijn baby, mijn leven.
De volgende dag ging ik de operatiekamer binnen: ik had een lange en zware operatie, ik werd na vijf of zes uur wakker. Mijn eerste gedachte was aan mijn baby. De dokters vertelden mij dat alles in orde was. Teratomen zijn goedaardig en ze vertellen me ook dat als alles goed was gegaan, ik binnenkort naar huis zou kunnen gaan en eindelijk gelukkig met mijn baby zou kunnen leven.
Na tien dagen keerde ik terug naar huis met mijn baby, mijn wonder, mijn Francesco, vandaag een geweldige jongen van 24 jaar. Hij is ons leven, ons alles. Mijn dank gaat uit naar die geweldige dokter die mij heeft geopereerd en ons heeft gered.
van een moeder
