Emotionele liefkozingen thuis en op school: als je een fout maakt, maakt het niet uit

Welke plaats nemen ze in fouten in de opvoeding van onze kinderen? Hebben ze straf, vergeving en herstel nodig? ‘Onhandige’ pogingen om met een fout om te gaan kunnen meer schade aanrichten dan de fout zelf die door onze kinderen wordt begaan, maar heel vaak is de wereld van volwassenen te veel gefocust op het beoordelen van het min of meer succesvolle gebaar in plaats van het observeren van de mogelijkheid voor groei en liefde in onze handen. De emotionele strelingen ze zijn een gelukkige bijnaam die de laatste tijd populair is geworden, maar let op de diepere betekenis ervan: het is geen bevrediging als beloning voor een geldige prestatie, de emotionele streling is verbinding, het is homeostase. Daniela Lucangeli, hoogleraar ontwikkelingspsychologie en onderwijspsychologie aan de Universiteit van Padua, schreef er met effectief praktisch inzicht over in haar nieuwste boek uitgegeven door De Agostini ‘Als je een fout maakt, maakt het niet uit’.

‘Degenen die zich bezighouden met ontwikkelingsprocessen weten dat er een tijd in het leven is waarin onze kinderen een situatie doormaken groeiperiode die heteronoom wordt genoemd – de auteur begint -: de vorming van het zelf hangt af van de verbinding met de ander, aangezien we als een sociale soort worden geboren en er al buitengewoon bewijs bestaat met betrekking tot de draagtijd. Daar foetus-moeder verbinding wordt bemiddeld door een aantal factoren waarover ik u uitnodig om na te denken: de cardiale pulsar-afstemming Rond de veertig dagen stemt het hart van de foetus bijvoorbeeld af op het hart van de moeder, zoals is aangetoond aanraking op de buik heeft invloed op het welzijn van het ongeboren kindDe beweging van de streling gaat door het vruchtwater en raakt speciale neuronen (tactiele C-vezels) aan die zich op de huid van de foetus vormen.

“Laten we beginnen met de interpretatieve fout – Lucangeli verduidelijkt -: de strelen het wordt op westerse scholen gebruikt als bekrachtiger, d.w.z. een externe factor die gewenst gedrag vergroot of verkleint. In dit geval zal hopelijk Versterking moduleert en wordt vaak geassocieerd met oordeel: ‘goed/niet goed…‘ en daarom oordeel je en streel je niet.

Een gebaar dat geassocieerd kan worden met een oordeel, een evaluatie van het leren, maar dit mag niet de diepgaande betekenis zijn van de educatieve streling. Vooral niet wanneer oordeel interfereert met de leerdynamiek. Het is de neurowetenschap die ons eraan herinnert hoe het proces verlooptbegrijpen Er is een voortdurend verband tussen cognitieve factoren en emotionele factoren: er is een gevoel-denk-interconnectie die moet worden gekoesterd en gerespecteerd. Bij elk leren van de herinnering aan de emotie waarmee we leerden: als we leren met angst, zullen we met angst ook die angst en ongerustheid herinneren die een oude fylogenetische betekenis van bescherming hebben: kinderen waarschuwen ‘ren weg, want er is gevaar’. Deze emoties veroorzaken een enorme verspilling van psychische energie die nodig is om te leren. Leren in plaats daarvan met emoties als nieuwsgierigheid, interesse, participatie en perceptie van hulp leidt tot stabiele herinneringen en effectief leren. Deze kinderen hebben weerstand tegen frustratie en een verlangen om te leren. Controles en examens mogen niet worden gezien als bewijsmateriaal waarop moet worden beoordeeld maar als momenten om met onze leraar te delen hoeveel we hem nog steeds nodig hebben. Dit zou veel minder angst en adequaat leren garanderen.”

Generaties lang zijn westerse leersystemen meer gericht geweest op productiviteit, ten koste van het verminderen van de immersiefactor in verbinding met anderen – voegt de psychologieleraar eraan toe – en ook de productiviteitsgericht onderwijssysteem draagt ​​bij aan het ‘ontprogrammeren’ van de emotionele behoeften van de kleintjes: Ik ben verbaasd over de resultaten van sommige onderzoeken die aantonen hoe onze kinderen in een tijd als deze van welzijn en hyperconnectie de dominante emotie ervaren van eenzaamheid. Het zijn eenzame, hyperverbonden kinderen die eenzaamheid, isolatie en afhankelijkheid ontwikkelen. Benieuwd hoe zij in de periode van hun maximale vrijheid een afhankelijkheid ontwikkelen.”

Geef les in emoties. “Het gebrek aan aandacht voor emoties, de onderschatting van de functie van het emotionele systeem bij groei is een probleem dat we al een tijdje met ons meedragen: de volwassene vervangt het kindverwent hem door te vergeten dat emoties, allemaal, een vector van gezondheid zijn.

L’ emotie onderwijs het zou de hele gemeenschap moeten aangaan, vooral vandaag de dag in een samenleving waarin men niet in staat is zijn psychische leven en intimiteit met zijn gevoelens te reguleren”.

“Uit gegevens van Unicef ​​blijkt dat in de westerse wereld elke 10 minuten een kind zelfmoord probeert te plegen. Als moeders en vaders het niet merken als hun kinderen in hun kamer zichzelf proberen te snijden of zelfmoord plegen met hun verslaving iemands angsten, dat betekent dat we hebben ons volwassen vermogen om hen te leiden verminderd. Net zoals we de tijd die we aan hun groei besteden, bij ons hebben ingekort, worden we overweldigd door noodsituaties ontdekken dat we analfabeet zijn op het gebied van emoties – vervolgt Lucangeli -. De motivatie om te leren houdt verband met het signaal dat het oude limbische brein afgeeft aan de leercortices: als het zegt dat die ervaring goed is, is het signaal er een van tevredenheid, nieuwsgierigheid en verlangen; als het signaal ongemak aangeeft, zendt het oude brein angst, angst of verveling uit.”

De wijsheid die in de loop van de tijd is geëvolueerd, moest worden gevonden methode voor zelfregulatie van sterke emoties: Ik verminder het volume van woede om de kalmte te vergroten: emoties zijn krachten en moeten in evenwicht worden gebracht – zegt Lucangeli -. Daar verhaal van de witte wolf en de zwarte wolf is nuttig: de wijze man vertelt zijn neef dat er in ieder van ons constructieve krachten zijn die we moeten kennen, die van de witte wolf, en destructieve krachten die bij de zwarte wolf horen. Deze krachten zijn met elkaar in conflict. Als het jongetje aan zijn grootvader vraagt ​​welke van de twee wint, antwoordt deze ‘diegene die je het meeste voedt’. Alleen door het koesteren van een vreugdevolle, ondersteunende, vertrouwende en niet-oordelende houding zullen we de witte wolf versterken. Als we concurrentie, prestatie, beoordelingsvermogen, evaluatie, wantrouwen en twijfel koesteren, kan de witte wolf niet groeien; hij zal worden opgegeten door de zwarte wolf.”

“Kinderen hebben quality time nodig met hun moeder, vader en broers en zussen – antwoordt de auteur van ‘Als je een fout maakt, maakt het niet uit’ – ze hebben aanraking nodig: in 30 seconden knuffelen wordt oxytocine in het lichaam geactiveerd.

Wij maken geen huiswerk voor onze kinderen maar laten we ze aanmoedigen, laten we naar ze glimlachen terwijl ze studeren en leren, laten we die resonantie tussen onze energieën en die van onze kinderen in stand houden. Wij ervaren fouten als een opvoedende factorHet is allemaal van ons en het zal ons helpen nieuwe redeneersystemen te vinden.”