Een jaar geleden merkte ik dat ik schreef over mijn interne abortus. Mijn zoontje stopte met 8 weken. Mijn eerste miskraam. Helaas kreeg ik zes maanden later opnieuw een miskraam. Na 5 weken; een klap om een verlies opnieuw te moeten beleven. Ja, het is in alle opzichten rouw.
Ik begon over mijn ervaring te praten, zowel om mezelf te helpen al het verdriet eruit te laten die ik voelde, zowel om andere moeders te helpen die zich, net als ik, alleen en onbegrepen voelden.
Want voor ons zijn het verliezen, het zijn kinderen die een enorme leegte achterlaten, voor anderen zijn het ‘hopen cellen’. iets dat nog niet gevormd was “je stond toch aan het begin”.
Herhaalde abortussen. Maar toen zag ik de kleuren van de regenboog
Vandaag heb ik besloten om opnieuw te schrijven, omdat ik elke dag aan haar denk, voor mij was ze een klein meisje, ik denk aan hoe ze zou zijn geweest, hoeveel maanden oud ze zou zijn geweest en waarom na zoveel tranen, na bezoeken en examens, diepgaande studies, na bijna 2 jaar is het mij eindelijk gelukt om mijn regenboog in mijn armen te houden.
Ik wil graag een beetje hoop brengen aan degenen die nog steeds worstelen om hun droom waar te maken. Op 17 juli werd mijn kleine Alessandro geboren na 9 alles behalve makkelijke maanden. Maar stop niet met het te geloven.
van Chiara
Heeft u ook een verhaal te vertellen? Schrijf naar redazione@nostrofiglio.it
