Ik was zwanger sinds 23 juni en op 26 augustus besefte ik midden in de nacht dat ik hevig bloedde.
Ik dacht meteen aan het ergste, sterker nog, ik wist het zeker.
Ik ga midden in Covid naar de eerste hulp, dus ze laten me binnen, ze nemen een uitstrijkje, ze houden me midden op de gang wachtend op de uitslag, maar ze onderzoeken me niet, ook al bloedde ik bij het zien. . laten we het maar vergeten.
Ze onderzoeken mij en de dienstdoende gynaecoloog zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken, dat alles in orde is en dat het een implantaatlek is.
Omdat ik het niet vertrouw, bel ik ’s ochtends mijn gynaecoloog, die me met haar naar het ziekenhuis laat gaan omdat ze dienst heeft en een detachement bevestigt dat het bij volledige bloeding momenteel moeilijk te identificeren is (dit verklaart waarom ze dat niet deden’ Ik zie het niet op de eerste hulp en na een paar uur wel).
Nou ja, vanaf dat moment absolute rust en progesteron in eieren.
De rode afscheiding stopte binnen de dag, maar tot 4 maanden had ik last van bruine afscheiding, soms zelfs zwart.
Elke keer belde ik de gynaecoloog die mij niet geruststelde, omdat het misschien niet lukte. Hij liet me naar het ziekenhuis gaan voor een echo, omdat hij zei dat dit de enige manier was om me veilig te voelen.
Ik ben er zeker tien keer geweest en het gat bleef er, verder zei het me niets.
Ik verander van gynaecoloog en tijdens het bezoek vertelt hij me dat ik weer normaal kan leven. Vanaf dat moment verliep alles vlekkeloos, tot mijn keizersnede, gepland omdat ik het wilde, op 16 maart.
Dit verhaal werd ons verteld door moeder Silvia
