Het gebeurde twee jaar geleden.
Het is 28 mei, ik ben 19 weken. Ik doe de vruchtwaterpunctie en op de 29e lijkt alles in orde.
Op de 30e voel ik me anders, ik heb koorts. Er beginnen wat lichte weeën, maar ze vertellen me dat het prima is om licht ongemak te hebben en dat ik moet rusten zoals aanbevolen en een supplement moet nemen.
Op de 1e nemen de weeën toe en begint het bloedverlies. Ik haast me naar het ziekenhuis, na ongeveer een uur scheurt de zak. Het kan gebeuren, vertellen ze mij. Na nog een uur verwijdde de baarmoeder zich en beviel ik van mijn zoon.
Het duurde bijna twee jaar voordat er weer een positieve test was. Wat was ik slecht! Ik heb veel gehuild, het is een enorme pijn die ik in mij draag. Ik wilde het doen omdat ik 38 jaar oud was. Voor deze laatste zwangerschap wilde ik niets doen, ik accepteerde het risico zoals ik 11 jaar geleden voor mijn dochter deed.
Dit verhaal werd met ons gedeeld door moeder Elena
Het verhaal van onze moeder is bedoeld als stof tot nadenken voor alle moeders die kampen of te maken krijgen met de twijfel of keuze voor prenataal onderzoek, een keuze die afhangt van verschillende factoren, waaronder gezondheid, familiegeschiedenis van genetische ziekten, zwangerschapsduur en persoonlijke voorkeuren. Het is belangrijk om uw arts te raadplegen voor specifieke informatie en advies op basis van uw persoonlijke situatie, rekening houdend met de risico’s, voordelen en beperkingen van elk prenataal onderzoek, zodat u een weloverwogen en weloverwogen beslissing kunt nemen op basis van uw behoeften en omstandigheden.
