Ik was net bij mijn partner ingetrokken. Alles was als een sprookje, alles was zo perfect… totdat ik zwanger werd. Mijn partner wilde niets van de baby weten. Ik heb dagen en nachten besteed aan het overtuigen van hem, ik moest hem dwingen.
Toen spraken de ouders van mijn partner, ook al woonden ze ver weg, zo slecht tegen mij… Ze waren erg vijandig. Ze vroegen mij eens: “Waarom heb je deze fout gemaakt”? Het leek alsof het allemaal mijn schuld was.
Ik had de hele wereld tegen mij. Iedereen sprak slecht over mij. Alleen mijn ouders waren blij.
Maar ik was bereid alles achter te laten voor mijn zoon, die ik nog nooit had gezien. Ik kon alleen zijn hartslag horen. Ik was tijdens mijn zwangerschap depressief, teleurgesteld en er kapot van.
Nu is mijn zoon negen maanden oud, ik ben de gelukkigste moeder ter wereld, ik heb zo hard voor hem gevochten. En ik vecht, net als een krijger.
Ik wens dat alle vrouwen een man naast zich hebben die echt van ze houdt, en Moge je altijd bij hen blijven, ten goede of ten kwade.
Arfans moeder
