Ze noemen het abortus. Een doodgeboren baby na 32 weken zwangerschap. Maar hij was mijn baby, mooi en lief. We waren acht maanden samen, ik kende hem, ik wist wat hij graag atIk wachtte op hem en alles was klaar.
Toen viel ik op 8 mei 2017 flauw en werd naar het ziekenhuis gebracht. Vanaf die dag begon mijn beproeving, met woorden “Er is geen hartslag.”
Ik heb hem op natuurlijke wijze ter wereld gebracht, net als mijn andere kinderen. Hij was de zesde, hij zou de kleine in huis zijn geweest, maar in plaats daarvan zag ik zijn kleine oogjes nooit opengaan. Ik zal nooit het plezier hebben een verjaardagstaart voor hem te maken, hij zal nooit ‘mama’ tegen me zeggen.
Dood in de baarmoeder. Hij zou de kleine in huis zijn geweest
Zelfs na vier jaar is zijn hart gebroken, sterker nog, hij heeft het meegenomen toen hij vertrok. Ik werd opnieuw zwanger Toen besefte ik het niet eens.
Ik had eeninwendige bloeding als gevolg van een breuk van de rechterbuis en ik verloor nog een engel en bijna mijn leven. Hoewel alles in orde is, word ik vandaag niet meer zwanger. Ik zal nooit mijn regenboog hebben, alleen veel tranen voor mijn weggevlogen kinderen.
anoniem
(Wil je jouw verhaal ook aan ons schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
