Ik heb altijd al een zoon gewild, het was voor mij een vaste gedachte. We hadden een geweldig klein meisje, maar dat was voor mij niet genoeg. Ik werd zwanger en op dat moment begreep ik dat man of vrouw er voor mij niet meer toe deed, het belangrijkste was dat ik dit geluk had!
Toen de gynaecoloog tijdens de eerste echo tegen mij zei “man!”, barstte mijn hart van vreugde!
Ik had moeilijke zwangerschappen achter de rug, met verliezen die als rotsblokken in mijn hart wogen, maar hij was daar en ik zou alles hebben gedaan om hem te beschermen!
In de zevende maand, ook voor hem, absolute rust en longrijping, maar ik wist dat we het zouden redden, hij was groot en sterk en ik was bedwelmd door het leven!
Op een zondag, met 38 weken, een hele hevige buikpijn. Omdat ik dacht dat ik een virus had opgelopen, ging ik naar de eerste hulp. De verloskundigen en gynaecoloog stelden mij gerust, er waren geen weeën. Ze wilden mij bezoeken en toen ik mij uitkleedde, zag ik veel bloed.
De volgende 15 minuten waren voor mij een vreemde droom… de gynaecoloog die mij op tafel duwde, de haast naar de verloskamer en mijn gehaktbrood dat op de brancard ter wereld kwam… 4 kg zachtheid!
