Ik zal beginnen met iedereen mijn excuses aan te bieden voor mijn anonimiteit, maar ik heb geen zin om mijn naam voor deze zwakte van mij te plaatsen. Ik ben een moeder zoals vele anderen, ik ben drie maanden geleden bevallen en nog maar een paar weken geleden begon ik het licht aan het einde van de tunnel te zien.
Mijn dochter is schattig: ze lacht naar iedereen, ze is heel kalm. Het is jammer waar hij in de eerste weken van zijn leven last van had koliek. Elke dag, elke avond, met de komst van de duisternis, vertrok die ene ondraaglijk huilen dat drong tot in mijn botten en vernietigde al mijn gedachten.
Ik weet het, ik was voorbereid. Ik weet dat het moeilijk is om een pasgeboren baby bij te houden. Ik weet dat pasgeborenen huilen. Ik weet dat je ze zelfs uit ergernis kunt afschudden. Ik kon niet begrijpen hoe dit mogelijk was. Toen veranderde ik van gedachten.
Ik word helemaal alleen gelaten bij het omgaan met de baby: ik woon in een stad ver van mijn familie en mijn man heeft vaak avonddiensten en komt laat terug. Achter haar staan huilen was iets waarvan ik niet dacht dat het mij zo erg zou kunnen vernietigen.
Het huilen van de pasgeborene dringt je binnen en verwoest je
Ik denk dat er niets verwoestender is voor een mens dan het horen van de kreet van een pasgeboren baby. Het dringt in je binnen en maakt je hulpeloos. Je wiegt hem, draait hem om, draait hem om, legt hem op zijn buik, geeft hem massages. Je stopte het in de band, niets. Zal het een beetje lucht zijn? Nee, huil je nog steeds? Zal het hongerig zijn? Nee, hij wil geen borsten. Zal hij moe zijn? Maar hij kan niet in slaap vallen.
Je probeert ze echt allemaal. En zij, helemaal rood, huilend, huilend, huilend.
Op een avond dacht ik dat ik het gewoon niet meer kon. Ik begon samen met haar te huilen, ik besefte dat ik de grens had bereikt, dat het niet menselijk was om alleen te zijn in het managen van een klein wezentje dat zoveel nodig heeft.
Ik dacht aan wat ze me tijdens de prenatale cursus vertelden: de baby op een veilige plek leggen (zoals zijn wiegje) en even pauze nemen. Om weer duidelijkheid te krijgen. En om hulp te vragen.
Ik heb het gedaan. Ik ging naar mijn buurvrouw die ook twee kinderen heeft, maar met één blik begreep ze meteen wat ik doormaakte.
Ik heb het gedaan. Ik vroeg om hulp. Ik dacht dat ik het niet nodig had.
Ik vond het niet normaal dat ik mijn kleine meisje niet alleen kon opvoeden.
Ik wees op gekke moeders, die niet begrepen wat er zo moeilijk was.
Hulp vragen was bevrijdend. Ik sprak met mijn buurman, met mijn man, met mijn familie.
Mijn moeder nam twee weken vrij van alles om bij mij in te trekken en mij wat ademruimte te geven met de baby. Om mij te ontlasten als ze als een gek schreeuwt en er niets is om haar te kalmeren. De buurman ging naar het kleine meisje toe en ontlastte mij af en toe, zodat ik even kon ademen. Omgekeerd was ik bij zijn oudere kinderen en liet ze spelen.
Deze ervaring deed me beseffen dat we geen supermoeders hoeven te zijn alleen maar omdat we het allemaal alleen doen. Dat je ook om hulp mag vragen, dat het menselijk is om niet te slagen. Dat Er is een dorp nodig om een kind groot te brengen. Maar vaak hebben we dit dorp niet.
Ik hoop ook dat dit verhaal van mij andere moeders kan helpen om hulp te vragen. Om niet opgegeten te worden door de afgrond die de zorg kan zijn van een pasgeboren baby die vaak huilt. Dat het waar is dat het een fase zal zijn en dat het voorbij zal gaan (dat heeft iedereen mij verteld), maar als het niet lukt, dan lukt het ook niet.
En het hebben van een dorp om je heen of zelfs maar een vriend kan echt het verschil maken.
Een moeder
