Het was de eerste zwangerschap. Na bijna een jaar huwelijk en een paar negatieve tests Ik was uiteindelijk 2-3 weken zwanger. Ik heb de eerste echo ondergaan en die begon al een beetje slecht omdat mijn hartslag traag was. Dus de dokter gaf me eieren en aspirine. Maar de dokter aarzelde erg.
We hebben echter het volgende bezoek gepland voor de volgende maand. Het leek goed te gaan, ook omdat ik me meteen misselijk voelde, geen pijn of ongemak… Vol enthousiasme gingen we naar de studio, maar drie woorden bevroor ons: “Er is geen pols.” Er waren geen woorden, alleen rivieren van tranen.
Toen vertelde de dokter mij dat als het niet spontaan zou gebeuren ik een curettage zou moeten ondergaan, en dat was inderdaad het geval. Ik ontdekte echter dat ik last had van micro-polycysteus ovarium. En dus begon ik de behandeling en verschillende bezoeken te ondergaan, totdat ze volledig verdwenen de dokter vertelde ons dat we vanaf dat moment aan een nieuwe zwangerschap konden denken.
Tegenwoordig heb ik gelukkig 3 prachtige kinderen die mijn leven vullen. Maar de pijn gaat niet weg. Na een jaar arriveerde onze regenboog, maar Ik heb de hele 9 maanden met angst geleefdIk was altijd doodsbang, elke keer als ik de controles deed, dat er problemen waren.
Niemand bereidt je hierop voor, of zelfs maar op wat er daarna komt. Niemand weet wat hij tegen je moet zeggen, of beter gezegd, ze hebben ook ongelijk als ze je troosten. Je wilt deze pijn gewoon harder schreeuwen om hem te laten verdwijnen, maar je vindt mensen die tegen je zeggen: “Beter vroeg dan laat”, “Het moest zo gaan”, “Het is iets dat vaak gebeurt”…
Alleen degenen die deze pijn ervaren, weten wat het is. We hebben geen lege woorden nodig, maar alleen oprechte knuffels. En allereerst hebben we tijd en ruimte nodig, want het is maar een paartjesding!
door Giusy
(verhaal arriveerde op de Instagram-pagina van Nostrofiglio.it)
