Juni 2020, gewoon terug naar “normaal” na de lockdown. Onze eerste baby was iets meer dan een jaar oud en Mijn man en ik fantaseerden erover om onze kleine een broertje of zusje te gevenmaar we besloten te wachten, zowel omdat onze energieën volledig werden gekatalyseerd door onze kleine man als vanwege de onzekere situatie veroorzaakt door Covid: ik had nooit alleen willen bevallen, ver van mijn man, mijn dierbaren en mijn kleintje .
Dat is uiteraard wat er daarna gebeurde. Positieve test juni 2020: verrassing, angst, geluk, ongerustheid. De zwangerschap vordert… Ik kan het niet goed zeggen: zelfs bij de eerste moest ik minstens 3 keer per dag overgeven en had ik constant pijn. Januari 2021 is aangebroken, de deadline was medio februari berekend, maar ik voel dat mijn kleintje op het punt staat te arriveren. Ik kan niet wachten om hem te ontmoeten, om van de pijn veroorzaakt door de zwangerschap af te komen en om de prachtige, zij het uiterst pijnlijke, sensaties van de eerste bevalling opnieuw te beleven, die volkomen natuurlijk en snel was.
De meest angstaanjagende twee uur van mijn leven beginnen: ik heb al 6 centimeter ontsluiting, zodra de verloskundige de lekkages ziet, wordt haar gezicht donker, maar ze besluiten me toch naar de verloskamer te brengen. Ik heb pijn, ik moet overgeven, ik begin niets meer te begrijpen. Ze vertellen me dat ze geen hartslag kunnen voelen, dat we een nood-CT-scan moeten doen.
Ik zie verpleegsters en artsen opgewonden de kamer binnenkomen, proberen mijn inmiddels ingeklapte aderen te pakken en me te vertellen dat ik (letterlijk) naar de operatiekamer moet rennen. Ik ben in de greep van de weeën en heb nu volledige ontsluiting, maar “ik ren”. Terwijl ze mij een ruggengraat geven en ik geknuffeld wordt door een verpleegster Ik zie de bezorgdheid op ieders gezichtIk schakel mijn hersenen uit…
Er valt een surrealistische stilte, op een gegeven moment voel ik het gewicht op mijn buik verdwijnen, hij is geboren. Ze fluisteren de tijd (00:22) om niet gehoord te worden, ze zijn bang dat mijn baby er niet meer is. Ik huil… hij huilt ook, maar ik hoor hem niet, ook al was ik tot dat moment volledig in de houding, wachtend op het horen van een zin, beweging of geluid.
Ze vertellen me dat het goed met hem gaat en laten me zien: ik ruik zijn parfum, ik zie zijn donkere haar heel anders dan dat van zijn grote broer, hij is mooi. Ze nemen hem ter observatie mee. Het gaat goed met hem, maar er was lijden. Ik zie mijn man een paar uur naast me blijven liggen, en dan moet hij weg. Ik heb pijn, erger nog dan de weeën, zoveel pijn had ik na een CT-scan nooit kunnen bedenken, ze vertellen me dat het mede te maken heeft met de urgentie waarmee ze alles moesten doen. Ik kan mijn kleintje bijna 24 uur later weer zien, alleen, zonder zijn vader en vol zorgen.
Het was niet wat ik ervan had verwacht en gehoopt. Kleine F. hecht zich onmiddellijk aan de borst, ik herken hem: hij is de kleine die me tot voor kort trappen gaf die een Serie A-speler waardig zijn, hij geeft me een surrealistische rust en de pijn verdwijnt voor een tijdje… Na 6 lange dagen, gekenmerkt door zorgen, pijn, vermoeidheid, tranen, eenzaamheid en ijzerinfusen omdat ik zoveel bloed had verloren, gaan we naar buiten en keren terug naar onze vader en broertje die ik enorm had gemist. Ons fantastische avontuur voor vier personen begint. Nu kleine F. is vijf maanden oud en heeft de mooiste glimlach ter wereld.
van moeder Francesca
