Na de eerste zwangerschap Mijn baby was anderhalf jaar oud toen ik voor de tweede keer zwanger werd. Wij waren blij omdat de zwangerschap goed verliep. Alle tests waren perfect en ik moest naar de tweede controle, maar een week voordat ik de dubbele test deed, was alles perfect en normaal.
Toen ik naar de controle ging, zag de dokter de tests en alles was in orde. Hij zei tegen mij: “Ik ga je nu bezoeken.” Kortom, tijdens het bezoek zei hij tegen mij: “Mevrouw, het spijt me maar er is geen hartslag meer”. Mijn man en ik waren geschokt. Hij zei tegen mij: ‘Je moet morgen naar het ziekenhuis om de curettage te laten doen, want Het is lang geleden dat de baby stierf, ze riskeert bloedvergiftiging.”
Onverwachte abortus. Dat kind zal voor altijd in mijn hart zijn
Kortom, ik kon niet rusten, ik huilde wanhopig omdat met 13 weken het gevaar overwonnen had moeten zijn. We begonnen plannen te maken, praatten over de komst van het kleine broertje van de baby, kortom het was niet gemakkelijk.
Ze hadden mij al het geluksshirt gegeven en mijn schoonmoeder een slabbetje dat ze tijdens een reis naar Medjugorje hadden gekocht. De volgende dag zul je mij toelaten, maar ik huilde wanhopig, ik voelde me schuldig. Ze gaven me de infuus, gaven me een paar interne eitjes en na een paar uur ging ik naar het theater.
Dat kind is altijd in mijn hart gebleven, de pijn die je voelt is niet te verklaren. Toen kreeg ik na twee jaar nog een klein meisje, met wie we na een jaar problemen kregen. Ernstige cognitieve vertraging, eveneens globaal, bij logopedie vanaf de leeftijd van twee jaar. 3 jaar in het ziekenhuis opgenomen voor onderzoek. Maar dat is een ander verhaal.
door Annalisa
Heeft u ook een verhaal te vertellen? Schrijf naar redazione@nostrofiglio.it
