Mijn naam is Roberta, ik ben 37 jaar oud en ik woon in La Spezia. Ik ben moeder van drie kinderen. Deze laatste zwangerschap begon goed, wel wat misselijkheid in het begin toen de weeën kwamen tussen de vierde en de vijfde maand, zoals bij het tweede kind was gebeurd, maar niets vergeleken met wat er toen gebeurde.
Bij morfologie ontdekken we dat het een andere jongen is, we laten de naam aan zijn oudere zus over om te kiezen, Edoardo zal arriveren. Ik ben een verpleegster, Voordat ik zwanger werd, werkte ik op de Covid-intensive careen het was maandenlang een hel, ik weet wat deze ziekte, dit virus met zich meebrengt, en ik heb altijd geprobeerd overal op te letten.
Uiteraard bleef ik zelfs tijdens de zwangerschap voorzichtig. Op 19 maart begint echter een nachtmerrie. Mijn kinderen zitten in quarantaine omdat de leerkracht van hun klas positief testte op Covid. De ASL maakt geen uitstrijkjes voor kinderen klaar, omdat de leerkracht verklaarde dat ze in de klas altijd een mondkapje draagt, Ik bereikte echter overeenstemming met hun kinderarts en na 11 dagen boekte zij het uitstrijkje.
Ondertussen beginnen ze in de klas te schrijven dat verschillende gezinnen vervolgens positief testen op het uitstrijkje. Ik ben bijna 32 weken oud en begin me misselijk te voelen, met een koude, zeer sterke misselijkheid, en dan komt de koorts van 40, die nooit onder de 38,5 komt. Mijn man en ik doen ook het uitstrijkje. ’s Avonds komt het telefoontje van de ASL: we zijn allemaal positief.
Ze zijn alle drie asymptomatisch, ik heb hoest en benauwdheid, een been dat ik niet kan bewegen vanwege tromboflebitis. Ik activeerde de USCA-service en op 1 april brachten ze me naar de eerste hulp en werd ik in het ziekenhuis opgenomen vanwege bilaterale interstitiële longontsteking door Covid. Ik heb zuurstof nodig, op 2 april wordt het erger en het spoor van de baby wordt slechter’s Nachts brengen ze me met spoed naar Genua, naar San Martino, aanvankelijk met infectieziekten. We zijn inmiddels al op 3 april.
Het wordt steeds erger, op de 5e ochtend kan ik niet naar het toilet, de reanimatieapparaten arriveren, de gynaecoloog en de specialist in infectieziekten, ze vertellen me dat ik op de intensive care moet worden behandeld om behandeld te worden, mijn waarden zijn slecht, ze moeten mij een spoedkeizersnede geven en de baby ter wereld brengen.
Dus ze beginnen me voor te bereiden, de ruggengraat neemt me niet mee, ze laten me inslapen, de bevalling is ingewikkeld en ik heb ook enorme bloedingen. Echter om 19.00 uur op 04/05/2021 werd Edoardo geboren, en niemand zal hem zien, want als ik wakker word, is hij er niet meer, naar de intensive care van Gaslini gebracht omdat hij te vroeg werd geboren. Mijn man en kinderen zitten thuis in isolatie.
Het is hartverscheurend om met de ziekte te worden geconfronteerd en die zoon niet te kunnen aanraken die ik tegen alles probeerde te beschermen. En in plaats daarvan werd hij geboren om mij te redden. Ze brengen me voor een CT-scan en vervolgens naar de intensive care. Ik heb vier bloedtransfusies gehad, pijn, ik kan niet ademen, na een paar dagen wordt het erger en ik gebruik niet-invasieve beademingsapparaten, cPap en high-flow afwisselend dag en nacht gedurende meer dan tien dagen.
Positief voor Covid. Een vroeggeboorte en moeilijke geboorte door complicaties
Elke dag word je steeds banger, je ziet niemand, je bent ver van iedereen verwijderd, en jouw geïmproviseerde gezin wordt de artsen en verpleegsters die voor je vechten, en met jou… verheugen ze zich over elke vooruitgang en geven ze je kracht als je instort. De psycholoog komt ook om mij te helpen.
Intensieve ademhalingsfysiotherapie begint. De eerste stappen, de moeilijkheden, maar ik wil naar huis, ik wil dat mijn kinderen allemaal thuis zijn bij mij en mijn man. Ze slagen erin mij van de beademingsapparatuur af te krijgen, de andere stap is zuurstof. Als ik negatief word en ik de therapie dicht bij mijn kleintje kan voortzetten, sturen ze mij naar hem toe.
Alle artsen en verpleegsters huilden met mij mee toen ik na bijna 25 dagen de intensive care verliet. Ik zal nooit stoppen met hen te bedanken. Dan sturen ze ons naar huis.
Ik heb zoveel nawerkingen, de CT-scan is nog niet schoon, ik ga door met de behandelingen en ik heb moeite met zoveel dingen dat ik niet kan ademen…
Maar ik ben thuis. Hoe lang het ook duurt, ik ben terug, wij zijn terug. Misschien ga ik niet meer terug naar hoe ik vroeger was, dit heeft mij zeker veranderdmaar ons wonder zijn wij, die erin geloofden en ervoor vochten.
Helaas is mijn dochter erg getraumatiseerd, hij is bang als ik hoest, en hij is bang dat ik terugkom als ik op bezoek ga. Het was voor iedereen, voor mijn man, moeilijk om nooit zijn helderheid te verliezen en bij hen thuis te blijven zonder de kinderen de angst te laten voelen die hij had…
Ik wens niemand toe wat ik heb meegemaakt, en dat we leefden.
door Roberta
(Wilt u ons uw verhaal schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
