Tweeling: Ik heb een levensreddende keizersnede gehad, met een snee van 19 cm. De eerste tweeling werd geboren met een vaginale bevalling en de tweede met een spoedkeizersnede
Tweeling: Ik heb een levensreddende keizersnede gehad, met een snee van 19 cm
Terwijl ik op mijn tweeling wacht, geef ik de baby te eten sterk idee van een keizersnedeomdat ik al een natuurlijke bevalling heb gehad en ik wil het niet nog een keer meemaken, maar niet uit angst, ik wil gewoon niet weer slecht dichtgenaaid worden en een operatie ondergaan vaginale plastica.
Dus ik ga door met dit verlangen tot week 37, wanneer de gynaecoloog die mij volgt in het ziekenhuis me vertelt dat ze me nooit zo zou hebben dichtgenaaid. Op dat moment vertel ik haar dat ik dan op natuurlijke wijze een tweeling wil baren. Alle vroedvrouwen in de kamer zijn in vervoering, een natuurlijke tweelingbevalling is een ervaring die je niet mag missen.
Dus zo zal het zijn.
De bevalling wordt geïnduceerd
Op 38+6 laten ze mij toe, eindelijk ja zorgt voor een bevalling omdat een van de twee niet meer groeit. Mijn offer heeft geen zin meer. Dus op 9 november 2019 om 10.00 uur starten we met de eerste dosis gel.
Er beweegt niets, ’s middags om 18.00 uur nog een dosis. Ik houd het goed vol, de weeën komen eraan maar ik zeg tegen mezelf “wacht even, het is niets” en tijdens de test van 20.00 uur zegt een verloskundige die veel tijd bij mij doorbrengt tegen mij: “Valentina maar je hebt weeën , ik moet je bezoeken”… Ik had al 3 cm ontsluiting.
We gaan naar de verloskamer, ik bel mijn man die 30 minuten later arriveert, maar rond 21.30 uur ben ik al gek geworden. Arbeid is een razernij, maar ik giechel nog steeds een beetje.
Rond 23.00 uur arriveert de dienstdoende gynaecoloog, hij is onbeleefd, ik vind het niet leuk, hij behandelt me gewoon alsof ik bang ben, maar ik heb het gevoel dat er iets mis is en ik sta erop onderzocht te worden. Ik ben maar 3 cm, nog steeds!
Vanaf dat moment was het een opeenvolging van bezoeken, ze hielden me op het spoor, en ze echoden: de hartslag van de kleintjes is sterk, het gaat goed, maar ze willen in tweeën gekanaliseerd worden en dat is de pijn die ik voel.
De gynaecoloog kalmeert en begrijpt mijn pijn.
Hij bezoekt me opnieuw en is vol ongeloof: ik ging in 20 minuten van 3 cm naar 10 cm.
Je mist de hartslag van een tweeling
Ze bellen mijn gynaecoloog die beschikbaarheid heeft aangegeven als ze dat beseffen een pad is verkeerd. Ze hebben niet de hartslag van de kleine, die maar één navelstrengslagader en één nier heeft. Ze kunnen hem niet vinden, dus we moeten opschieten. Ik begrijp dit allemaal niet, ik zie de angst in de ogen van mijn man, maar ik moet wel duw stop.
Ze klimmen in mijn buik en houden de kleine vast om de grotere te baren die sneller gaat. 1:46 J werd geboren.
Op dat moment stuurt mijn gynaecoloog mijn man met de baby, maar ze kijkt me aan, kalmeert me, ik wil duwen en ze zegt dat ik moet wachten, opstaan en de kamer oversteken om vanaf de voorkant naar binnen te gaan. Het is de operatiekamer, “Ik wil niet” zeg ik tegen haar en ze lacht naar me, vraagt me om te gaan liggen, maar ik wil duwen. Ze zegt tegen mij “wees nu niet bang, er komen een paar mensen om ons te helpen” de kamer vult zich met mensen, ik zeg dat “nu ga ik van hem bevallen dokter” ze vertelt me dat ze me alleen maar een duwen, maar na dat duwen voel en herinner ik me alleen deze woorden”prolaps van het koord7 minuten”, zijn glimlach en het anesthesiemasker.
2.01 uur M werd geboren. Is goed. Hij is bij zijn broer. Mijn man en mijn gynae maken me om half vier wakker. Het is het begin van 2 nieuwe levens. Ik ben uitgeput, moe en heb geen zin om de kinderen te zien. Ze zweren bij mij dat het goed met ze gaat. Ik ga weer slapen.
Mijn zoon had een zeldzame ziekte
Nou, ik heb dit allemaal geschreven, maar ik kan niet verder gaan zonder uit te leggen dat mijn zoon, geboren via een keizersnede, met spoed naar een universitair kindercentrum werd vervoerd. Omdat hij dat had gedaan een zeldzame ziekte. Diverse incomplete lichaamsdelen.
Dat ik daar enorm last van had en maandenlang de bezuinigingen: het zat me dwars, maar ik had geen alternatieven.
Ik klemde mijn tanden op elkaar, maar ik heb de keizersnede overleefd, want als ze je vertellen dat je kind 24 uur moet overleven, dan voel je nog eens 24 uur niets meer en in plaats daarvan is de waarheid dat je na een keizersnede moet rusten en krijg zoveel mogelijk hulp.
Het is waar dat de mijne een levensreddende keizersnede was, dus ik heb een snee van 19 cm. Mijn vriend heeft een snee van 4 cm. Het is anders.
Van moeder Valentina
