Ik werd op 42-jarige leeftijd voor de tweede keer moeder van mijn tweede kind, 9 jaar na de eerste zwangerschap.
Het waren negen verschillende maanden, ook al had ik geen problemen, maar ik heb ze anders ervaren… Ik werkte, behoorlijk zwaar lichamelijk werk, ik was mantelzorger. Ik zorgde voor het huis en de eerste dochter. Zoals alle moeders deed ik duizend dingen, maar in de achtste maand begon ik me zwaar te voelen, ik was ook veel aangekomen, moe, moe in tegenstelling tot de eerste.
Ik had geen vruchtwaterpunctie of andere tests gehad om te zien of hij ziek was… omdat ik toch van hem gehouden zou hebben.
Op 24 januari om 22.00 uur scheurde mijn vliezen, we haastten ons naar het ziekenhuis en na één nacht werd om 05.00 uur een baby van 4.900 kg en 57 cm geboren met Cesario.
Ik zie hem al van verre, maar hij huilde niet. Ik was en was zo bang, ze zeiden dat ik kalm moest blijven, dat het goed met hem ging. Feit is dat hij de eerste drie dagen niet zelfstandig ademde maar werd geïntubeerd, hij was drie weken eerder geboren. Hij heeft 13 dagen in de couveuse doorgebracht terwijl ik in isolatie zat omdat ze thuis COVID hadden opgelopen. Ik zag hem via foto’s en video’s… toen keerden we terug naar huis en na anderhalve maand kreeg hij de diagnose voor een controle waterhoofd vanwege een hersencyste… en mijn kleine superheld onderging een operatie toen hij anderhalve maand oud was. De angst, de pijn die je voelt maar die je met zoveel moed moet verstoppen en vermommen voor de oudste dochter die nog maar negen jaar oud is, maar gelukkig is ze nu 14 maanden oud en een normaal kind, eigenlijk een plaag met haar mooie sterke karakter en zelfs als ik alleen maar aan die momenten denk, kan ik de tranen niet stoppen. Ik weet dat we geluk hebben gehad in onze tegenslag. Ik weet dat hij de wereld zal kunnen tegemoet treden zoals hij wil, omdat hij sterker is dan ik.
Hij is onder andere een regenboogbaby en toen hij aan zijn reis begon, waren er twee zwangerschapszakjes, maar in één werd niets gevormd.
Ze hebben de cyste echter niet verwijderd: hij is nog steeds aanwezig, hij zal hem de rest van zijn leven met zich meedragen, dus ik leef in angst dat de gaten die toen zijn gemaakt, zullen sluiten.
