Na veel gelezen te hebben Ik besloot ook mijn verhaal te schrijven vol hoop, angst, terreur en gelukkig met een gelukkig, of liever meer dan gelukkig, einde. En ik hoop dat het een hoop, troost en kracht kan zijn voor degenen die het al hebben meegemaakt of voor degenen die hetzelfde meemaken.
Mijn excuses voor eventuele fouten of chronologische sprongen. Ik zal ook graag dieper graven en helpen als iemand dat wil.
Het begon allemaal op 18 februari 2020, met een vertraging van 4 dagen in mijn menstruatie. Ik had er niet op gehoopt, of misschien was het angst voor weer een teleurstelling, maar ik voelde iets. Mijn lichaam vertoonde enkele tekenen.
Uiteindelijk verzamel ik moed, doe de test en hij scoort meteen 2 regels… POSITIEF. Ik ren naar hem toe met licht in mijn ogen en knik blij als een klein meisje.
En alles begint opnieuw. Alles smaakt zoeter, de kleuren om ons heen zijn helderder.
De eerste drie maanden, zeggen ze, zijn de meest delicate, maar toch gaat het goed met mij. Ik voel me euforisch, maar… een worm, een twijfel, een angst is aangeboren in mij, ook al heb ik niets. VERLIEZEN. De angst voor verliezen.
Ik heb er geen, maar elke keer als ik naar het toilet ga en mezelf schoonmaak, controleer ik of ik er geen heb. Het zit allemaal in mijn hoofd, ik voel dat er iets mis is. Kleine pijnen, kleine, zeer lichte en bijna onmerkbare pijn.
Ik heb duizend bezoeken gehad, duizend tests. “Alles is oké”, vertellen ze mij. Totdat op een avond de verdomde (de lekken) verschenen. Mijn hart bevroor.
Vroeggeboorte en Tin. Mijn zoon is een leeuw
Mijn grootste angst, de nachtmerrie van elke aanstaande moeder. En vanaf daar beginnen moeilijke dagen, slapeloze nachten, paranoia en twijfels. Elk bezoek is negatief, ik heb niets en het gaat goed met hem, vertellen ze me.
Ik vertel duizend keer tegen duizend artsen dat ik nu constante en voortdurende verliezen hebmaar hun antwoord is altijd: “Mevrouw, het gaat goed met u, u moet ermee leven. Veel mensen hebben verliezen zoals die van u. Alles is hier gesloten en er zijn geen problemen”.
Ik weet niet wat een tassenpauze is. En geloof me, het lijkt allemaal erg op de gebruikelijke verliezen die ik al maanden draag. Zo ga ik dag in dag uit door tot 30 juni, de datum waarop ik, beu van dit alles, mij naar het Melzo-ziekenhuis haast. Ik krijg binnen zeer korte tijd bezoek.
Iedereen is stil, kijkt naar mij, maar zegt niets tegen mij. De dokter komt binnen en terwijl hij nog een echo maakt die zojuist door de verpleegsters is gemaakt, zegt hij tegen mij: “Mevrouw, weet u dat u de zak hebt gebroken?!? U heeft geen vruchtwater…”. VORST, TERREUR, ANGST nemen bezit van mij.
Ze hebben me tot 6 juli in het ziekenhuis opgenomen met duizend tests en echo’s. “Het gaat goed met u, we kunnen niets meer doen dan wat we doen, mevrouw.” Ik vertrek en keer terug naar huis tot 12 juli en na nog meer bloedverlies laten ze me terugkeren naar de afdeling. ‘Mevrouw, we zullen u in het ziekenhuis opnemen tot u gaat bevallen, maak u klaar.’ Bezoeken, echo’s, psychologen, artsen en verpleegkundigen van de NICU komen bij mij op bezoek en proberen mij kennis te laten maken met een wereld die ik niet wil kennen.
Maar om middernacht kan niets meer stoppen. “Hij krijgt ontsluiting mevrouw, we kunnen hem niet meer tegenhouden… maak je klaar want hij gaat naar de verloskamer, bel je man.” Om 2 uur de ruggenprik Hij laat me focussen op zijn hartslag, maar ik heb het gevoel dat ik moet pushen. 7.08 uur. “Mevrouw, stop, niet duwen, hij komt naar buiten…”. NEE, NEE, NEE, ALSTUBLIEFT NEE, HET IS TE KLEIN…
Ze nemen je mee en nemen je mee als het afval van een visboer, omdat je zo klein bent. 995 gram voor 36 cm. En daar stort ik in. Ik huil totdat mijn lichaam het begeeft en ik 30 minuten lang “afsluit”…
Om 11.30 uur zie ik het lijfje van mijn baby, vastgemaakt aan duizend buisjes en duizend machines. Zijn beproeving begint daar ook. Instorting van de longen. Pulmonale hypertensie. Pulmonale hypertrofie. Elk uur is cruciaal. Het hart stopt en begint opnieuw.
“Mevrouw, we weten niet of het kind in hypoxie is geraakt (gebrek aan zuurstof naar de hersenen…)”. NICU 3 maanden CPAP, transfusies, manoeuvres om hem te laten ademen… duizend tests, duizend bezoeken. Lde angst dat hij het misschien niet zou redden… De angst dat hij daar misschien zonder hem weg zou komen.
Ik herinner me een dag. Hij is grijs, heeft geen zuurstof in zijn bloed en kijkt naar hem Ik voel hoe mijn hersenen mijn hart bevelen om te vertrekken, om jezelf los te maken van dat kwetsbare en onschuldige lijfje. Want als ze het niet haalt, wordt het makkelijker (misleid). Op dat moment vraag ik om psychologische hulp omdat ik het mis heb: hoe kan een moeder zoiets denken?
Maar mijn kleine man is sterk. Gevochten. Twee infecties, twee bloedtransfusies, twee antibioticakuren, vier intubaties. Maar hij wil de zuurstof gewoon niet loslaten, hij is ervan afhankelijk. Maar ondertussen groeit hij op en komt hij aan. Ik ontmoette een wereld van krijgers.
Strijders van hemel en aarde die veldslagen voeren die wij volwassenen ons niet eens kunnen voorstellen. Op 28 oktober verlaten we met een leeuw het ziekenhuis. Sinds die dag is hij een gezonde baby. Hij is 14 maanden oud en hij is een aardbeving. Sterker nog, als ze hem van mij afpakken op de crèche, doen ze mij een plezier.
Ik heb dit allemaal voor geschreven geef kracht aan degenen die dit elke dag beleven. Ze zullen het redden….
23.09.2020: 995 gr per 36 cm.
23.09.2021: 8 kg per 70 cm.
van een moeder
