Babypraat: omdat als we met kinderen praten, we de taal veranderen

Het komt voor dat je je neus ophaalt of zelfs begint te lachen terwijl je luistert naar een volwassene die tegen een klein kind praat. Toch is de reflex altijd hetzelfde: gebruik de baby praat pasgeborenen en peuters aan te spreken. Maar waarom praten we zo?

Met babypraat bedoelen we een soort taal gebruikt om mee te praten zuigelingen en jonge kinderen door volwassenen, vooral ouders, maar niet alleen. In het Engels spreken we ook van moederlijkin het Italiaans vertaald als zwangerschapsverlof O moederwat aantoont hoezeer de zorgtaak de verantwoordelijkheid blijft van moeders, die daardoor vaker dagelijks met kinderen te maken hebben.

Om de te karakteriseren baby praat er is zowel de eenvoud ervan als de affectieve component, die de stem daarom op een heel bijzondere manier moduleert. Wanneer de volwassene op deze manier tegen een kind spreekt, zijn er over het algemeen variaties:

• fonetiek, je spreekt langzamer en duidelijker
• semantisch, er worden weinig en eenvoudige woorden gebruikt
• morfologisch zijn zinnen vaak kort en concreet
• pragmatisch, kleine kinderen spreken wij het liefst aan met vragen (wiens voeten zijn dit?)
• kinetisch, het non-verbale deel wordt juist erg geaccentueerd

Veel volwassenen ze lachen om hoe ik ouders ze praten met hun pasgeborenen, in de overtuiging dat ze volledig gek zijn geworden. In feite is dit de baby praat het is volledig instinctief en iedereen spreekt kleine kinderen min of meer op deze manier aan. Maar er zijn mensen die vrezen dat een te sterke accentuering de taalontwikkeling van het kind in gevaar zou kunnen brengen. In werkelijkheid is er geen ondersteunend bewijs, integendeel: de moederlijk het is de natuurlijke manier waarop volwassenen en baby’s met elkaar in contact komen. In de volgende fasen is het anders om in klanknabootsing te spreken en de dingen niet bij hun naam te noemen: je hebt jezelf voor de gek gehouden of de trein gaat choo-choo, dit is geen babytaal maar gewoon verkeerde manier van spreken!

Non-verbale communicatie is de eerste kindertaal en het is ook wat ze bij hun ouders interpreteren: boze gezichten, toon van hun stem, knuffels, alles stuurt hen informatie.

Kinderen lachen om grappige gezichten, maar probeer een grap als een bubusette uit te halen met de boos gezicht en je zult zien dat de reactie van de kleine aanzienlijk zal veranderen!

I kinderen ze interpreteren de boodschappen van volwassenen via hun manier van spreken, en volwassenen veranderen automatisch hun toon en manier van doen als ze met kinderen praten. De baby praat het is de manier waarop moeders maar ook vaders en grootouders communiceren met een pasgeborene, omdat het tederheid, zachtheid en liefde uitdrukt die allemaal eindigen in de toon van de stem, in de woorden en in de tonaliteit!