Ik heb een prachtige zoon van drie jaar en een groot verlangen om het gezin verder uit te breiden. Na maanden proberen eindelijk een uitstel en de zwangerschapsteststrips kleuren.
Mijn geluk is echter niet voorbestemd om lang te duren. Kort na de positieve test begint er vreemd bloedverlies. Bezorgd ga ik naar mijn gynaecoloog die mij na een echo zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken, ik zie nog niets aan de baarmoeder maar het is normaal. Het is nog te vroeg! De bèta’s groeien en mijn verliezen kunnen eenvoudige plantverliezen zijn.
De verliezen blijven echter voortduren en nemen zelfs toe. Bovendien is er een scherpe pijn in de zijkant, het voelt bijna als een steekwond. Daar ren ik naar het ziekenhuis, de dokter onderzoekt mij, maar opnieuw krijg ik geen antwoord op de pijn of de verliezen. De gynaecoloog vertelt me: “Soms beginnen zwangerschappen zo, we kunnen niet verklaren waarom.”
Buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn verhaal
Ik ga naar huis, ik weet diep in mijn hart dat er iets mis is. Iedereen zegt anders tegen mij, maar ik heb het gevoel dat het niet goed gaat. Twee dagen gaan voorbij, de verliezen worden steeds groter en de pijn is vast, altijd aan dezelfde kant.
Ik besluit terug te gaan naar het ziekenhuis (in een ander ziekenhuis dan het vorige). Als ik aankom, maakt een dokter een echo, kijkt me aan en zegt: “Mevrouw, er zit niets in de baarmoeder en de bètawaarde rechtvaardigt dat niet.” Van daaruit de haast naar de operatiekamer, ’s nachts, alleen.
De diagnose was “buitenbaarmoederlijke zwangerschap met breuk van de linkerbuis”. De buis werd verwijderd. Er wordt gezegd dat de tijd wonden heelt. De wonden zullen zeker genezen, maar er blijft een grote leegte in mij achter.
door Roberta
Heeft u ook een verhaal te vertellen? Schrijf naar redazione@nostrofiglio.it
