In 2015, het jaar vóór onze bruiloft, kwam onverwacht het goede nieuws dat er een kind op komst was. Alles is in orde, een mooie zwangerschap tot de dag dat ik voor de morfologie ga en de gynaecoloog vermoedt een hernia diafragmatica. Van daaruit volgde een reeks controles, tests en echo’s en uiteindelijk de vruchtwaterpunctie.
Alles bevestigt dat dit zo is Congenitale hernia diafragmatica links. Een zeldzame ziekte die 1 op de 1000 kinderen treft: het is een misvorming die het middenrif en alle organen zoals de lever en de maag niet sluit en, afhankelijk van de ernst, stijgen ook andere organen op in plaats van de longen en verhinderen hun ontwikkeling, wat leidt tot de geboorte van de baby ademhalingsfalen.
Bij weer een echo adviseren ze mij om contact op te nemen met Mangiagalli in Milaan, aangezien dit het enige centrum in Italië is dat gespecialiseerd is in deze ziekte en Ik had een operatie in de baarmoeder kunnen uitvoeren waarbij ze een ballon in de luchtpijp hadden geplaatst van het kind waardoor een grotere ontwikkeling van de longen en een grotere overlevingskans bij de geboorte mogelijk wordt.
Ik heb mijn eerste interview in deze kliniek en ze bevestigen alles wat de andere artsen mij hadden verteld. Ze vertelden me echter ook dat ik, door deze weg te bewandelen, tot de geboorte van het kind in Milaan had moeten blijven en dus totdat het kind van de intensive care werd ontslagen en zelfstandig kon ademen.
Ik wist eigenlijk wel de datum waarop ik in Milaan zou aankomen, maar ik wist niet wanneer ik naar mijn stad zou kunnen terugkeren (ik kom uit Altamura in de provincie Bari). Ik vertrek eind juni en verhuis naar Milaan, en voerden vervolgens de operatie uit waarbij ze de ballon op het kind zouden plaatsen. Onnodig te vertellen over de angsten en ongerustheid over alles en het feit dat je daar weg van de familie moet blijven.
Mijn vriend, mijn moeder, mijn vriendin, mijn schoonmoeder, mijn schoonzussen wisselden elkaar af, maar ik vond fantastische doktoren, echte engelen op aarde die wonderen konden verrichten.
Want wat ze doen grenst aan het ongelooflijke. De ballonoperatie is succesvol en ik moet hem 6 weken volhouden. Het risico is voortijdig breken van de vliezen en dus ook de vroeggeboorte van de baby. Gelukkig gebeurt dit niet en na 6 weken halen ze de ballon eruit en houden mij in het ziekenhuis tot de baby geboren is.
Congenitale hernia diafragmatica. Mijn baby vloog weg
Op een nacht breekt mijn zak en… Ik begin vocht te verliezen, maar gelukkig slagen ze erin om af te slaan nog een beetje langer omdat ik niet echt alles kwijtraak. Na drie dagen en een controle-echo werd besloten dat de baby niet langer binnen kon blijven en in de 36e week om 11.59 uur op 17 augustus 2015 werd Davide geboren.
Hij werd onmiddellijk naar de neonatale intensive care gebracht en geïntubeerd en verdoofd. Hij blijft daar 2 dagen en dan is zijn toestand uitstekend om de operatie uit te voeren waarbij zijn middenrif zou worden gereconstrueerd en zijn organen op de juiste plaats zouden worden geplaatst. De operatie was succesvol en zijn toestand stabiliseerde.
De dagen gaan voorbij, maar zijn toestand verslechtert plotseling en de artsen kunnen zijn beademingssteun niet verlagen. Totdat ze ons op een dag bellen omdat de parameters zijn volledig uitgeschakeld en na 33 dagen van intensieve zorg, van angsten, gebeden, tranen, kan de kleine Davide het niet aan en verlaat hij ons.
We hadden David als naam gekozen omdat het ‘krijger’ betekent, ‘hij die de reus versloeg’. Maar hij heeft het niet gehaald. Hij liet een enorme en oninvulbare leegte achter. Het jaar daarop trouwden we in september en in december klopte de ooievaar opnieuw bij ons aan, maar ook dit keer was het geen succes. Het was een blind ei en ook dit keer weer nieuwe marteling: curettage en zonder kind naar huis terugkeren.
Gelukkig was er in maart van het jaar daarop nieuw goed nieuws dat gepaard ging met veel angst en onzekerheid.
Maar deze keer was er in alle 9 maanden geen slecht nieuws en op 7 december 2017 werd Alessandro geboren die ons leven met vreugde vervulde. Natuurlijk heeft hij de leegte die zijn broertje achterliet niet kunnen vervangen, maar hij heeft ons zeker veel liefde kunnen geven. Vandaag is Alessandro 4,5 jaar oud en het mooiste kind ter wereld.
van een moeder
Heeft u ook een verhaal te vertellen? Schrijf naar redazione@nostrofiglio.it
