Enkele navelstrengslagader. Ons getuigenis

Ik ben de moeder van een klein meisje dat, na negen maanden van stress en zorgen werd ze voldragen en gezond geboren.

Het was een jaar geleden Mijn partner en ik dachten erover om ons gezin uit te breidenmaar we hadden dat jaar zoveel plannen te verwezenlijken, inclusief onze bruiloft, en ik gaf onze 2-jarige nog steeds borstvoeding.

In januari doe ik de eerste zwangerschapstest en deze is negatief, maar ik Ik voel dat ik zwanger ben en na 4 dagen uitstel herhaal ik het. En… tatàaaaa! Vol vreugde laat ik de kleine de test afleggen bij zijn vader.

Een collectieve knuffel maakt dat moment opwindend. Vol vreugde we legden onze lieveling uit dat er een heel speciaal iemand voor hem zou komen, een broertje.

De volgende dag bel ik meteen mijn gynaecoloog met wie ik een prachtige relatie heb van wederzijds respect en grenzeloze genegenheid. Samen met goede wensen zegt hij dat ik de volgende dag het bèta-examen moet doen.

Ik doe ze en we zien dat ze bijna op zijn, dus hij vraagt ​​me om ze na 3 dagen te herhalen en dat doe ik ook, totdat ze de juiste waarde overschrijden om elkaar te kunnen zien!

Dus in februari voer ik het eerste bezoek uit en ik voel het hartje. Dat kleine hartje dat mij zo opwindt en mijn hart vult met buitengewone emoties. Het gaat goed met hem en hij is slechts 3 dagen kleiner. “Je zult daarna waarschijnlijk een eisprong hebben gehad”, vertelt de gynaecoloog en schrijft twee volledige supplementen voor, tests om mee te nemen naar het volgende bezoek en we nemen vrolijk afscheid.

Na een paar dagen thuis merk ik dat ik wanhopig vol bloed zit, ik bel haar en ze zegt meteen dat ik naar de kliniek moet rennen om onderzocht te worden omdat ze de stad uit is. Ik ga en ze vertellen me dat er een detachement is dat niet erg groot is, heel klein en dat de placenta laag is. Ze geven me een behandeling met progesteron-eitjes, maar de foetus is er, het hart klopt.

Ik bel haar en zij eist, naast 3 eieren per dag progesteron, ook dat ik het doe progesteron injecties omdat het op die manier veiliger is en omdat zij er net zoveel om geeft als ik dat deze zwangerschap tot een einde komt.

Ik zal beginnen met de progesteron, ik zal het volgende bezoek krijgen. Het is nog steeds 3 dagen kleiner, de placenta ligt laag en de onthechting is er omdat (je hoeft jezelf niet voor de gek te houden) het niet plotseling overgaat, dus Ik moet doorgaan met zowel de injecties als de eitjes.

Maar er komt weer een bloeding, deze keer nog heviger. Ik ben 9 weken verder en hij vraagt ​​me om onmiddellijk terug te keren naar de kliniek. Hetzelfde verhaal, ik krijg bezoek. Mijn engel is er nog, hij is sterk. Evenals de onthechting en ze vragen mij om echt te rusten, want het is niet iets om te onderschatten na twee bloedingen. Ik blijf werken zonder al te veel moeite te doen, omdat het verantwoordelijkheidsgevoel altijd een deel van mij is geweest.

Met 12 weken ga ik voor screening naar de dokter waar mijn dokter absoluut wil dat ik dat doe, een geweldige professional aan wie ik echt veel te danken heb nadat ik de “enkele navelstrengslagader” van mijn baby had ontdekt.

Hij vertelt me ​​dat het gewoon een variant van de normaliteit kan zijn of een teken kan zijn van verschillende problemen, vooral hart-, chromosomale en in mindere mate gastro-intestinale problemen. De uitwisseling tussen moeder en foetus kan in het gedrang komen en daarom minder voeden bij een laag geboortegewicht en nog veel meer dingen waarvan alleen degenen die ze meemaken echt kunnen begrijpen hoe beangstigend ze zijn, zelfs als professionals je geruststellen.

Gelukkig hebben we de DNA-test gedaan, zodat we weten dat onze kleine meid geen chromosomale problemen heeft. Maar alle anderen blijven en dus ga ik met dit resultaat terug naar mijn gynaecoloog. LOndertussen kalmeert hij me en dan beginnen we te praten over wat we zouden hebben gedaan, dat wil zeggen bezoeken op het tweede niveau, inclusief foetale echocardiografie (wat gelukkig, eenmaal gedaan, geen problemen voor mijn kleintje aan het licht bracht) en frequentere groeicontroles.

Waarschijnlijk als ik de screening en vervolgens de morfologie die de pathologie bevestigde bij deze arts niet had gedaan, zou niemand het ooit hebben opgemerkt, omdat Het is echt moeilijk om een ​​diagnose te stellen.

Een prachtig (laat ik dit zeggen als verliefde moeder) kleine meid van 3850 bij 51 cm! De dokters kunnen hun ogen niet geloven, dat kleine meisje dat klein geboren had moeten worden, werd heel groot geboren. Ze stonden allemaal klaar voor het geval de semi-intensieve dienst nodig zou zijn, maar dat was niet nodig.

Met deze brief wil ik iedereen geruststellen moeders bij wie de diagnose ‘enkele slagader’ is gesteld: Baby’s kunnen gezond geboren worden. Maar ik vraag u om een ​​beroep te doen op de beste specialisten in uw omgeving om het ondertussen te kunnen ontdekken en vervolgens goed te kunnen monitoren.

Veel kinderen worden geboren met hartproblemenmet een laag geboortegewicht en andere min of meer ernstige problemen, zonder te weten dat het onderliggende probleem de enkele slagader is.

Van degenen die wel zijn gediagnosticeerd slechts een klein percentage ontwikkelt uiteindelijk de ernstige pathologieën die daarmee verband houdendus maak je geen zorgen moeders.

Ik knuffel je.

Een gelukkige moeder.