Vorige maand gebeurde wat elke moeder hoopt dat nooit zal gebeuren, Mijn zwangerschap eindigde na 6 weken met een miskraam.
We praten niet vaak over dit onderwerp Ik hoop dat ik me beter voel als ik het met je deel en misschien een steun zijn voor sommige moeders die hetzelfde hebben meegemaakt.
Zaterdag 30 juli 2022
“Dinsdag was een bijzonder andere dag. Zo had ik me nog nooit eerder gevoeld. Zonder veel na te denken opende ik om 12.30 uur het pdf-bestand met de uitslag van het Bèta-examen. In een week tijd was ze heel weinig gegroeid. Het was een echt eigen pak slaag, een douche van ijskoud water. in een oogwenk van een seconde stortte de wereld op mij insamen met alle zekerheden die mij tot dan toe positief en optimistisch deden denken.
Hier barstte het hart van pijn, de tranen als een overstromende rivier. Het grootste deel van de dag wisselde ik tranen en snikken af. We denken altijd dat slechte dingen alleen anderen overkomen, maar we moeten zo nu en dan onze ogen openen. Tot gisteravond werd ik achtervolgd door een voortdurend gevoel van volheid, in mij bewoog een tot de limiet opgeblazen ballon en waarschuwde mij bij elke beweging die ik maakte: ‘als je de verkeerde beweging maakt, ontplof ik’. En dus reageerde mijn lichaam door stevig vast te houden: weinig bewegingen en een voortdurend gespannen middenrif.
“Niets explodeert omdat het niet hoeft te exploderen… waarom zou het? Blijf gewoon bij mij.” Toen gebeurde er iets waardoor mijn standpunt veranderde. Intern ben ik gegroeid dankzij een ‘babbeltje’. Misschien draait alles diep van binnen om iets waar we geen controle over hebben. Wie zijn wij om te beslissen wat er moet gebeuren?
Het punt ligt juist in het kunnen en willen ‘loslaten’.
Het is een andere ouderlijke ervaring, omdat we denken dat een kind loslaat als hij begint te lopen, ontdekken, reizen… Maar deze keer zijn deze twee woorden ‘loslaten’ vol van iets heel anders. Dit alles omvat het kalmeren en ontspannen van het middenrif. Er lijkt iets veranderd te zijn tussen gisteren en vandaag.
Ik werd volkomen licht en leeg wakker, onder invloed van klassieke muziek. De geest reist in een langzamer tempo. Hier, in één nacht, doorboorde mijn lichaam, zonder mij het te laten begrijpen, de ballon. Heb ik mezelf echt toegestaan mijn baby ‘los te laten’? Sommige dingen gebeuren zonder reden, omdat ze gewoon moeten gebeuren. Dit is er één van. Lichaam en geest moeten altijd hand in hand gaan en elkaar ondersteunen, ook al is de reis die ze kiezen soms extreem verwoestend. Dus ja, de pijn zal er zijn, en het zal duidelijk zijn, maar als mijn baby echt niet voorbestemd is om geboren te worden, heb ik hem tenminste vergezeld op zijn kleine reis door de wereld. Als het echt moet, laat ik je gaan, mijn kleintje.”
Vandaag, 9 augustus 2022
«Die avond begon het bloedverlies. De volgende dag gingen ze door… en de dag daarna veranderden ze van kleur totdat ze helderrood werden. En toen kwamen de krampen. Duurde net lang genoeg om “ovulair materiaal” te verwijderen, zoals ze tegen de PS vertelden. Bij de transvaginale echo zeiden ze dat er nog heel weinig in de baarmoeder zat. De bèta stopte bijgevolg bij 875. De maximale piek. Het bleef drie dagen stabiel en ging daarna bergafwaarts.
Tot op heden is de waarde van Beta verwaarloosbaar, bijna negatief. Een zwangerschap die bliksemsnel arriveerde en op dezelfde manier eindigde. Een zwangerschap die begon met tranen in mijn ogen van vreugde en met tranen in mijn ogen van pijn is geëindigd. Ik zal wachten op mijn regenboog.”
anoniem
