Ik denk vaak aan de bevalling en heb er niet de herinneringen aan die ik me had voorgesteld.
In februari 2021 ontdekte ik tot mijn verbazing dat ik zwanger was. Ik hoopte op deze zwangerschap, maar ik blijf in ongeloof.
Ik begon meteen te fantaseren over hoe het had kunnen zijn, over het geslacht en de naam, waardoor ik de eerste 4 maanden een slechte ervaring had. Ik kon geen enkele geur ruiken.
De zwangerschap verliep vlot, ik deed alles zonder mezelf grenzen op te leggen. De verwachte datum stond eind oktober gepland en zodra ik in de 4e maand zat, ontdekte ik dat ik een jongetje verwachtte.
Ik begon meteen de hele babyuitzet te kopen, zozeer zelfs dat ik eind juni alles al klaar had, gewassen en gestreken.
Augustus komt eraan en de hitte begint me een behoorlijk slecht gevoel te geven: ik had een lage bloeddruk en had niet veel kracht. Op een middag, precies op de 11e, ga ik naar het toilet en meteen na het opstaan ga ik naar bed en ik begin pijn te voelen beneden… ik begrijp niet wat het kan zijn. Ik ga naar de eerste hulp, ik word onderzocht en ze vertellen me dat ik nekpijn heb bij een baarmoeder van 2,5 mm en dat ik, omdat ik 28+6 ben, gewoon een beetje voorzichtig moet zijn en moet rusten, ze vertellen me niets alarmerends.
Als het bezoek voorbij is, ga ik naar huis en vind tijdens het plassen een beetje bloed. Ik denk dat dit te wijten kan zijn aan het inwendig onderzoek dat bij mij is gedaan. Ik probeer er niet aan te denken en ga naar bed, ook al kon ik niet slapen vanwege de gedachte… Ik ga terug naar de badkamer en vind wat ik hoopte nooit te zien: helderrood bloed.
De paniek slaat toe, we gaan meteen naar de spoedeisende hulp waar ik ’s middags was geweest. Ik ga naar binnen en vind een gynaecoloog die me heel slecht behandelt en me vertelt dat ik bewusteloos was toen ik terugkwam en dat ik naar een ander ziekenhuis moest gaan, want als ik op dat moment was bevallen, zou ik in het ziekenhuis zijn gebleven en mijn zoon riskeerde niet gered omdat er geen therapie beschikbaar was op de neonatale intensive care en er geen ambulances beschikbaar waren voor transport.
De race begint naar een ander ziekenhuis waar een neonatale intensive care-afdeling was, ze bezoeken mij en vertellen me wat er had kunnen gebeuren als de baby die nacht was geboren. Gelukkig doen ze er, na profylaxe voor de longen van de baby, alles aan om de geboorte te stoppen.
Alles stopt en na een week keer ik terug naar huis, kalm dat alles in orde was.
We bereiken 32+5 en ik heb het laatste groeibezoek waar mijn gynaecoloog me vertelt dat het hoofdje van de baby het kan aanraken en zegt dat ik de volgende dag naar het ziekenhuis moet gaan. Ik kom thuis, was mezelf, bereid alles voor en de lichte weeën beginnen. Ik ga naar de badkamer en zie weer bloed. We vertrekken naar het ziekenhuis en daar gaan we de bevalling begint.
Ze proberen de infusen weer in te brengen om de weeën te stoppen en gelukkig stoppen ze weer.
De volgende ochtend beginnen de vaginale en rectale uitstrijkjes en het gaat redelijk goed met mij. Ik ga zoals elke middag naar de baan en er gaat meteen iets mis.
De baan werd voortdurend verbroken en ze begonnen bloedtesten te doen en mijn temperatuur te meten, maar alles leek in orde. De hartslag van de baby begint te veel te stijgen, dus besluiten ze onmiddellijk tot een spoedkeizersnede over te gaan.
En een nieuwe nachtmerrie. De geboorte van uw zoon en het niet kunnen zien of aanraken was het grootste trauma van mijn leven. Naar de NICU gaan en niet de mogelijkheid hebben om uw zoon mee naar huis te nemen, is een gevoel dat u kapot maakt.
Het was de ergste ervaring van mijn leven en ook al is het bijna 2 jaar geleden, ik kan het nog steeds niet onder ogen zien. Mijn baby bracht 13 dagen door op de NICU en was subintensief. Voor mij waren het de langste dagen van mijn levenIk dank de Heer die hem snel heeft laten herstellen en die geen gevolgen heeft ondervonden. Vandaag is hij een orkaan van energie die mij de waarde van het leven heeft geleerd.
Ik hoop dat veel moeders moed kunnen putten door dit verhaal van mij te lezen, want na de storm komt altijd de zon.
