Ik ben Giancarlo, ik ben al drie generaties lang kapper en Ik heb het haar voor vrijwel mijn hele land gedaan.
Vrouwen, mannen, kinderen, er is niemand die hij niet ‘in handen’ heeft gelegd.
Maar mijn favoriet is natuurlijk Ze is mijn dochter.
Voor veel mannen is het haar van een klein meisje een drama, omdat ze er niet aan gewend zijn er zoveel mee te beheren en vooral het stylen van haar iets is dat tijd en geduld vergt, vaardigheden die bij ons mannen niet zo overvloedig aanwezig zijn.
Ik daarentegen had altijd plezier, en met haar deden we samen experimenten: haar opgestoken, aan één kant, gekruld, steil. Elke dag werd ze wakker, kwam uit bed, kwam naar me toe en zei: papa, hoe kam je vandaag mijn haar?
Het is altijd ons ritueel geweest.
En ik vergezelde haar in de loop van de tijd, veranderde voor het eerst van kleur, scheerde samen toen ze voor de eerste keer luizen kreeg, en maakte zelfs afro-vlechten in slechts vier en een half uur.
Het was onze band, alsof we de elastiekjes waren die ons haar bij elkaar houden, alsof elke streng een deel van ons was: eerst zij, dan haar moeder, dan ik en we beginnen opnieuw, zij, moeder, ik, zodat om een duurzame en prachtige vlecht te vormen.
Op een dag kwam je naar mij toe en zei: “papa, ik ga trouwen”.
Hoe is het mogelijk? Je bent te klein, dacht ik.
Maar nee, je groeide voor mijn ogen op en ik merkte het niet eens.
Ik bleef aan je denken op het ijzeren paard terwijl ik je pony knipte, en in plaats daarvan ben je een vrouw die nu klaar is voor het leven.
“Doe jij mijn haar?”.
Tussen het weten dat je gaat trouwen en dit verzoek, weet ik niet wat mijn hart meer vervulde.
Het haar kunnen doen voor de belangrijkste dag van een vrouw is altijd een emotie, het doen voor je dochter is iets unieks en magisch.
“Niemand kan mijn haar doen behalve mijn vader.”
En zo bevonden we ons voor een spiegel, in je oude slaapkamer, terwijl mijn handen automatisch bewegen omdat, het moet gezegd worden, ik elk haartje van jou ken. Ik heb iets unieks gecreëerd dat ik nog nooit heb gedaan en ook nooit zal kunnen reproduceren, omdat ik het vanuit mijn hart deed.
Je keek naar mij, je keek naar jezelf in de spiegel en je barstte in tranen uit.
We omhelsden elkaar in stilte, dat was alles wat we nodig hadden.
Je zei net: “Bedankt papa” en verborg je gezicht in de holte van mijn schouder.
‘Je ruïneert je haar,’ zei ik glimlachend tegen haar.
We lachten allebei, daarna hielp ik je met aankleden en keek hoe je wegging.
Ik zie je naar een andere man toe lopen.
Je draait je om, kijkt me aan en glimlacht.
Je bent erg mooi.
Haar groeit, wordt geknipt, valt uit.
Maar wij zijn er altijd.
van Carlo del Vecchio
(Wil je jouw verhaal ook aan ons schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
